Trawa pampasowa ozdobi ogród. Jest wymagająca, ale piękna. Radzimy, co robić, żeby dobrze kwitła i jak przezimować tę trawę ozdobną

Niezwykle atrakcyjna, okazała i spektakularnie kwitnąca trawa pampasowa z pewnością należy do grona najpiękniejszych i najbardziej cenionych traw ozdobnych. W porze kwitnienia jej duże kępy liści i górujące nad nimi gęste, wiechowate, puszyste kwiatostany, przywodzą na myśl rozległe, amerykańskie trawiaste równiny, skąd zresztą roślina pochodzi (Ameryka Południowa).

Trawy pampasowe zyskały ogromną popularność szczególnie w cieplejszych rejonach świata, gdzie można przez cały rok uprawiać je w gruncie. Niestety, w chłodniejszym klimacie (np. w Polsce) ze względu na słabą mrozoodporność uprawa roślin to już trudniejsze zadanie (odmiany bardziej wytrzymałe tolerują temp. do ok. -12/-15°C), dlatego nie ma większych szans na posiadanie w ogrodzie trawy jak z kolorowych czasopism.

Nie wszystko jest jednak stracone, bo choć jeśli liczymy na piękne, wielkie, puszyste, barwne wiechy trawy pampasowej pewnie się rozczarujemy, to jeśli zaakceptujemy posiadanie mniejszej trawy o kwiatach w bardziej stonowanych kolorach, mamy pewną szansę powodzenia. Warto wiedzieć, że odmiany o kolorowych kwiatostanach np. „Pink Feather” są nie tylko bardziej wrażliwe na mróz, ale też ich kolory w rzeczywistości są jaśniejsze niż na zdjęciach na zdjęciach reklamowych, gdzie sztucznie wzmacnia się ich intensywność).

Trawy pampasowe, a tak naprawdę cortaderie, mogą osiągać ponad 3 m wys. Tworzą bardzo duże, szerokie kępy zielonych, wąskich, sztywnych, przewieszających się na zewnątrz liści o ostrych brzegach, dzięki czemu wyglądają jak okazałe, zielone fontanny. Wczesną jesienią, po długim, ciepłym lecie zakwitają, wydając sztywne, wzniesione pędy, zwieńczone okazałymi, gęstymi, puszystymi, kremowymi lub białymi kwiatostanami.

W uprawie trawy pampasowe oczekują słonecznego, ciepłego stanowiska i bardzo żyznej, ciepłej, przepuszczalnej, umiarkowanie wilgotnej gleby (w okresach suszy wymaga podlewania) z dodatkiem wapnia. Nie tolerują cienia ani gliniastej, zimnej, ciężkiej ziemi. Latem znoszą wilgotne podłoże, ale zimą mokra gleba stanowi dla nich poważne zagrożenie, dlatego w ogrodzie poleca się sadzić je na wzniesieniach lub sztucznych kopczykach, umożliwiających swobodny odpływ wody.

Podpowiadamy też: Jak uprawiać miskant chiński, kiedy go przycinać i jak przezimować

Najtrudniejszym zadaniem w uprawie trawy pampasowej jest jej przezimowanie. Niektóre źródła sugerują, że odpowiednio zabezpieczone rośliny potrafią przetrwać zimę gruncie bez szwanku, jednak w praktyce nie jest już tak kolorowo, bo jeśli nawet uda się utrzymać trawę przez zimę w ogrodzie, na jej kwiaty zwykle nie ma co liczyć, gdyż takie rośliny zakwitają rzadko lub wcale.

Jeśli więc decydujemy się na całoroczną uprawę trawy pampasowej w ogrodzie, posadźmy ją w jak najcieplejszym miejscu na dobrze zdrenowanym podłożu (sadząc roślinę wykopmy większy dół i na jego dno wysypmy ok. 30-40 cm warstwę np. keramzytu). Na zimę zwiążmy jej liście w chochoły i osłońmy kępy materiałami organicznymi np. słomą, trocinami, liśćmi.

Wybierzmy też do uprawy odmiany jak najbardziej mrozoodporne (np. „Pumila”), bo choć nie zachwycają rozmiarami kęp ani kwiatów, poradzą sobie w gruncie lepiej od innych, a nawet zakwitną.

Pewniejszym sposobem na uzyskanie kwitnącej trawy pampasowej jest przechowywanie rośliny zimą w widnym, zabezpieczonym przed mrozem pomieszczeniu, ale to również może być pewnym wyzwaniem, gdyż kępy są duże i sporo ważą, więc wymagają dużych donic, dlatego ich przenoszenie z miejsca na miejsce może być dość kłopotliwe (w transporcie może pomóc wózek transportowy na dwóch kołach).

W takim przypadku roślin nie warto jednak co roku wiosną sadzić do gruntu i jesienią wykopywać, jak np. dalii, tym bardziej, że źle znoszą takie traktowanie (zabieg może hamować kwitnienie, osłabiać rośliny, a w skrajnych przypadkach prowadzić nawet do ich obumarcia), tylko od razu posadzić młodą sadzonkę do donicy i w miarę wzrostu kępy, przesadzać ją do coraz większego pojemnika.

Warto też pamiętać, że roślinę najłatwiej możemy rozmnożyć przez podział kępy lub ukorzenianie pozyskanych z niej źdźbeł niż przez wysiew nasion (roślina dwupienna, dlatego konieczna jest segregacja siewek, gdyż okazalsze kwiatostany wydają rośliny żeńskie).