Spis treści
Laurowiśnia wschodnia – jak wygląda ta roślina?
Laurowiśnia wschodnia (Prunus laurocerasus) pochodzi z południowej Europy, gdzie nie tylko zasiedla naturalne stanowiska, ale jest też chętnie uprawiana w ogrodach. W naturze może dorastać do 5-6 m wys., ale uprawiana w chłodniejszym klimacie jest zwykle niższa (ok. 1,5-2/3 m). Laurowiśnia wschodnia tworzy liczne, mocno rozgałęzione, wzniesione pędy i posiada ładny, rozłożysty, gęsty, kopulasty lub kulisty pokrój. Jej liście są skórzaste, grube, szerokolancetowate lub eliptyczne, lekko ząbkowane na brzegach. Są błyszczące i ciemnozielone z wierzchu oraz jaśniejsze i matowe od spodu. Dużą zaletą jest to, że liście laurowiśni całoroczne – nie opadają na zimę, a na pędach układają się skrętolegle (wyglądem przypominają liście lauru).
Kwiaty i owoce laurowiśni
Wiosną (maj) w kątach liści laurowiśni tworzą się drobne, miododajne, pachnące, białe, pięciopłatkowe kwiaty, zebrane w walcowate, groniaste, wzniesione kwiatostany, które ze względu na długie, wystające pręciki wyglądają jak puszyste, kocie ogonki. Kwiaty nie są duże, ale na roślinie pojawiają się bardzo licznie, dlatego w porze kwitnienia krzew wygląda bardzo efektownie. Trzeba jednak pamiętać, że pąki kwiatowe tworzą się w poprzednim sezonie, co ma spore znaczenie przy wyborze terminu cięcia.
Po przekwitnieniu kwiaty przekształcają się w kuliste, błyszczące, czarne owoce (pestkowce), zebrane w grona, choć w naszym klimacie pojawiają się rzadko. Uwaga: owoce laurowiśni (i inne jej części) są trujące dla człowieka.
Uprawa laurowiśni. Podstawowe wymagania
Laurowiśnia mimo swoich pokaźnych rozmiarów jest rośliną delikatną i wymagającą. Laurowiśnia nie lubi ostrego słońca, dlatego powinna być uprawiana na półcienistych lub zacienionych stanowiskach. Preferuje także żyzne, próchnicze, przepuszczane, lekko wilgotne gleby o obojętnym lub lekko kwaśnym odczynie pH. Jest natomiast odporna na zanieczyszczenia powietrza, wiec nadaje się do uprawy w miastach.
Laurowiśnia zimą
Ponieważ pochodzi z ciepłego klimatu, mrozoodporność laurowiśni jest umiarkowana (do ok. ok. -18/-20°C), a zimą dodatkowe zagrożenie stanowią dla niej mroźne, wysuszające wiatry, silne słońce oraz susza fizjologiczna, powodowana słabą dostępnością uwiezionej w glebie, zamarzniętej wody (laurowiśnia całą zimę traci wodę przez liście i nie może jej uzupełnić). Z tego względu poleca się uprawę krzewu w najcieplejszych rejonach kraju na ciepłych, osłoniętych od wiatru stanowiskach oraz okrywanie młodych egzemplarzy na zimę np. agrowłókniną. Przydadzą się też zimowe parawany ochronne (np. z agrowłókniny), które osłonią rośliny przed wiatrem oraz solidne ściółkowanie gleby, chroniące korzenie rośliny przed mrozem.
Cięcie laurowiśni. Jak i kiedy ją przycinać?
Laurowiśnia wschodnia to z natury bardzo duży, gęsty krzew, dlatego kiedy zaczyna wymykać się spod kontroli można ją przyciąć. Zabieg lepiej przeprowadzić za pomocą sekatora ręcznego niż narzędzia elektrycznego, co pozwoli ograniczyć uszkodzenia liści. Jeśli zależy nam na kwiatach, cięcie rośliny powinniśmy przeprowadzić po kwitnieniu (czerwiec-lipiec), ale nie później niż w lipcu, aby młode przyrosty zdążyły zdrewnieć przed zimą. Jeśli natomiast bardziej interesuje nas korekta pokroju i zagęszczenie krzewu, cięcie możemy przeprowadzić wiosną, jednak niezbyt wcześnie (połowa-koniec kwietnia), aby młode przyrosty nie zostały uszkodzone przez wiosenne przymrozki.
Z czym sadzić laurowiśnie?
W ogrodzie laurowiśnia może mieć sporo zastosowań. Wprawdzie nie lubi konkurencji dużych krzewów, ale dobrze komponuje się funkiami, rodgersjami, tawułkami, parzydłem leśnym czy hortensjami. Może też być wykorzystana do tworzenia zielonych form takich jak kule czy stożki. Posiada także kilka ciekawych odmian, różniących się głównie wielkością oraz barwą liści i pędów m.in.: „Miniredia”, „Marbled White”, „Otto Luyken”, „Rotundifolia”, „Caucasica” (jedna z bardziej mrozoodpornych).
Laurowiśnia na żywopłot
Ze względu na swój elegancki, gęsty pokrój i zimozielone, piękne liście, laurowiśnia jest też cenionym krzewem żywopłotowym. Sadzi się ją jesienią lub wiosną, zachowując odstęp pomiędzy roślinami 30/40-50 cm (w zależności od odmiany). Ponieważ w przypadku żywopłotu zwykle nie tyle zależy nam na kwiatach, co na gęstym pokroju, rośliny najlepiej przycinać w terminie wiosennym (połowa-koniec kwietnia), a w razie potrzeby także wczesnoletnim (czerwiec-lipiec).