Tynki cienkowarstwowe - jak je wybierać i aplikować. Unikamy błęgów

Zanim zatrudnimy ekipę tynkarską przydatna będzie podstawowa wiedza na temat aplikacji i doboru tynków cienkowarstwowych oraz o typowych błędach popełnianych przez wykonawców. Dzięki temu będziemy w stanie kontrolować pracę ekipy budowlanej.

Polecamy: Drewno termowane na elewacje i tarasy

Osoby budujące lub remontujące dom chętnie wybierają zewnętrzne tynki cienkowarstwowe. Z roku na rok producenci oferują coraz szerszą gamę produktów, począwszy od tynków akrylowych, przez silikatowe i silikonowe, aż po hybrydowe – silikonowo-silikatowe. Dodatkowo dostępne są one w systemach kolorowania, co pozwala stworzyć unikalną i bardzo elegancką fasadę. Jednak tynk cienkowarstowy, nawet najlepszej jakości, to nie wszystko.
– Ważne są również umiejętności, wiedza i doświadczenie ekipy budowlanej. Czasami jeden prosty błąd może kosztować wiele i sprawić, że warstwa tynku zacznie pękać lub w ekstremalnych przypadkach odpadać. W wyniku błędu na fasadzie mogą pojawiać się przebarwienia bądź też wykwity mikrobiologiczne w postaci porostów czy grzybów – mówi Mariusz Szubert, manager marki Malfarb.

Dobór tynku cienkowarstwowego

Aplikacja wszystkich rodzajów tynków - czy to akrylowych, silikonowych, silikatowych czy silikonowo-silikatowych jest identyczna. Jednak same tynki różnią się właściwościami i przeznaczeniem. Pamiętajmy, że tynk cienkowarstwowy powinien być dostosowany do konstrukcji budynku oraz jego otoczenia.

Jeżeli dom został ocieplony styropianem, to możemy stosować najróżniejsze tynki: akrylowe, silikonowe lub silikono-silikatowe. Gdy warstwa izolacji termicznej wykonana jest z wełny mineralnej, wskazane jest użycie tynku silikatowego, który ma najlepsze parametry odprowadzania ewentualnej wilgoci z warstwy ocieplenia.

Do domów w pobliżu lasów, parków i zbiorników wodnych polecany jest tynk silikatowy lub silikatowo-silikonowy. Jeśli budynek znajduje się na terenach o silnie zanieczyszczonym powietrzu, wybierzmy tynk hybrydowy – silikonowo-silikatowy z efektem tzw. samooczyszczenia, czyli usuwania zabrudzeń np. kurzu przez wodę deszczową. Szukając rozwiązania ekonomicznego, możemy zdecydować się  na zestaw, w skład którego wchodzi tynk akrylowy. W tynkach akrylowych warto szukać tynków wzmacnianych silikonami lub woskami syntetycznymi – ograniczają one wnikanie brudu niesionego z wodą opadową.

Podstawą podczas nakładania tynków cienkowarstwowych jest właściwe przygotowanie podłoża. Musi ono być przede wszystkim suche, stabilne, wolne od uszkodzeń oraz równe, bez bruzd i zgrubień. Dodatkowo można je wzmocnić preparatem gruntującym ograniczającym chłonność. Konieczne jest położenie pod tynk masy podkładowej w kolorze zbliżonym do wyprawy wierzchniej. Podkład ułatwia dalsze prace przy nakładaniu tynku oraz zapewnia doskonałą jego przyczepność. Dzięki temu tynki nie zaczną się odspajać i odpadać od ściany.

Dostarczane przez producentów zaprawy tynkarskie są produktami praktycznie gotowymi do użycia. Nie wolno dodawać do nich żadnych substancji chemicznych, np. wapna czy plastyfikatorów uszlachetniających. Narażą nas one na niemal pewne problemy z niestabilnością koloru tynku, a ewentualna reklamacja tynku będzie automatycznie odrzucona przez producenta. Dozwolone jest jedynie regulowanie gęstości masy tynkarskiej przez dodawanie czystej wody w ilości zalecanej przed producenta. Gotowe masy tynkarskie należy starannie wymieszać tynkarskim wolnoobrotowym mieszadłem koszykowym.

Zbyt niskie temperatury i podwyższona wilgotność oraz upał i silne słońce nie sprzyjają aplikacji tynków. W takich warunkach wiązanie spoiwa tynku ulega znacznym zaburzeniom. Przy dużej wilgotności proces wiązania tynku właściwie ulega zatrzymaniu. Także przemrożony tynk w okresie wiązania odpada od ścian i jest całkowicie bezwartościowy. Poważnym błędem jest również aplikacja tynku, gdy temperatura powietrza jest właściwa, lecz samo podłoże ma temperaturę poniżej zera, np. po wiosennej nocy z dużymi przymrozkami.

Dowiedz się: Jak samemu pomalować elewację

W przypadku letnich upałów również powinniśmy zrezygnować z nakładania tynku. Wysokie temperatury powietrza oraz silne nasłonecznienie sprawiają, że masa szybko zasycha utrudniając właściwe i równomiernie wyprowadzenie struktury. Dodatkowo mogą pojawić się przebarwienia i białoszare wykwity na powierzchni elewacji. Z kolei w przypadku opadów, woda może wypłukać spoiwo i pigment z masy tynkarskiej – co bez wątpienia wpłynie na jego trwałość i estetykę.

Prace tynkarskie najlepiej zaplanować w okresie wiosennym lub jesiennym, kiedy temperatura powietrza wynosi między 5°C a 25°C. Alternatywą jest wykonywanie elewacji rano lub wieczorem, kiedy na powierzchnię ścian nie padają bezpośrednio promienienie słoneczne. W trudnych warunkach (opady i nasłonecznienie) pamiętajmy o stosowaniu osłonowych siatek na rusztowania.

Aplikacja masy tynkarskiej na bardzo wilgotne podłoże może spowodować, że tynk będzie sprawiał problemy na elewacji. Woda uwięziona pod zaschniętym tynkiem, zimą zacznie zamarzać, powodując odspajanie się tynku. Dlatego tak ważne jest, aby podłoże pod tynkiem było możliwie suche.

Jeżeli prace budowlane zostaną przerwane w trakcie nakładania tynku, to na gotowej elewacji będą widoczne wyraźne i nieregularne granice pomiędzy poszczególnymi etapami prac. Dlatego tynk należy wykonywać nieprzerwanie i łączy masę tynkarską metodą „mokre z mokrym" na całości danej powierzchni. Dodatkowo wszyscy pracownicy powinni stosować tę samą technikę pracy, narzędzia i kierunek zacierania.