Kamienie do ogrodu jako ściółka na żwirową rabatę. Jaki kamień wybrać? Zobacz, jak przygotować podłoże pod tłuczeń, żwir i grys

Naturalny kamień ma wiele zalet. Przede wszystkim:

• jest znacznie trwalszy od innych naturalnych ściółek,
• nie wymaga częstej wymiany lub uzupełniania,
• ogranicza wahania temperatury gleby (w dzień kamienie nagrzewają się, nocą oddają ciepło do podłoża),
• nie kumuluje nadmiaru wody.

Jeśli jednak ściółka kamienna ma dobrze spełnić swoje zadanie i nie stanowić zagrożenia dla roślin, musi być odpowiednio dobrana, gdyż niewłaściwy kamień może być przyczyną problemów i pogorszenia się stanu roślin. Kruszywa, kamienie i tłucznie wykorzystywane w ogrodnictwie pochodzą z naturalnych skał (głównie magmowych i osadowych), które mogą mieć różne właściwości, w tym głównie odczyn pH. Jeśli wyściółkujemy kamieniami o nieodpowiednim odczynie rabatę, może się okazać, że rosnące na niej rośliny zaczną chorować, marnieć, słabnąć i tracić urodę, gdyż kamienie będą stopniowo zmieniać pH podłoża, wpływając na rozwój roślin.

Ściółki kamienne mogą mieć różną formę. Na rynku dostępne są w postaci łupków, kruszyw, grysu, żwiru, otoczaków czy modnej w ostatnim czasie kory kamiennej. Należy tu wspomnieć, że kora kamienna nie ma nic wspólnego z prawdziwą korą, a jej nazwa odnosi się wyłącznie do zewnętrznego wyglądu kamiennych łupków (gnejsu), przypominających naturalną korę. W zależności od tego, z jakiej skały kora kamienna pochodzi, jej odczyn może być różny.

Dowiedz się więcej: Co to jest kora kamienna i jak ją wykorzystać w aranżacji ogrodu

Kamienie wykorzystywane do ściółkowania roślin ogrodowych pochodzą głównie ze skał magmowych (np. granit, bazalt) i osadowych (np. dolomit, piaskowiec, marmur, kruszywo ze skały węglanowej). Skały magmowe mogą mieć zarówno odczyn kwaśny i wtedy mają jasną barwę (np. granity), jak i obojętny lub zasadowy, o czym świadczy ich ciemny kolor (np. bazalt, sjenit oraz zasadowy bazalt oliwiony). Z kolei skały osadowe mogą mieć wyraźny odczyn zasadowy (m.in. wapień, dolomit, marmur) lub obojętny (np. piaskowiec). Dlatego też należy sprawdzić, z jakiej skały pochodzi wybrany przez nas kamień, grys, łupek czy żwir i zastosować go pod określone rośliny:

• ściółka kamienna o kwaśnym odczynie, np. granit, będzie odpowiednia dla roślin kwasolubnych, preferujących lekko kwaśną glebę lub tolerancyjnych względem pH podłoża, np.: różaneczniki i azalie, wrzosy, magnolie, jodły, klony palmowe, hortensje ogrodowe, niektóre paprocie (np. narecznica, orlica), żarnowce czy miłorząb dwuklapowy;
• ściółka kamienna o odczynie zasadowym, np. wapień, dolomit, marmur, to dobry wybór dla takich rośli jak np.: szarotki, sasanki, goździki, dzwonki karpackie, przylaszczki pospolite, zawilce wielkokwiatowe, lawendy lekarskie, krwawniki, powojniki, rośliny skalne (np. smagliczki, gęsiówki, skalnice, żagwiny), a także jaśminowce, perukowce podolskie, forsycje czy złotliny japońskie;
• z kolei ściółka z kamieni o odczynie obojętnym (np. bazalt, większość piaskowców) będzie odpowiednia dla wszystkich roślin ogrodowych.

Kiedy już wybierzemy kamienie, przed ich zastosowaniem, musimy odpowiednio przygotować podłoże. Kamieni nie możemy bowiem wysypać wprost na glebę, bo nie tylko będą mieszać się z podłożem i szybko stracą walory ozdobne, ale też będą przedostawać się coraz głębiej do podłoża i trzeba będzie je często uzupełniać. Na wygląd takiej ściółki negatywnie wpłyną też rozwijające się chwasty.

Dlatego też glebę przed wysypaniem kamieniami trzeba najpierw dokładnie odchwaścić, a następnie okryć wytrzymałym i przepuszczalnym materiałem. Może być to średniej grubości agrowłóknina lub agrotkanina, ale nieprzydatna będzie cienka włóknina wiosenna (pod kamieniami łatwo ulegnie uszkodzeniem) oraz folia (nie przepuszcza wody ani powietrza).

Na tak przygotowanym podkładzie równomiernie rozsypujemy cienką warstwę kamieni (ok. grubości ok. 3-4 cm). Warstwa nie powinna być zbyt gruba, gdyż kamienie są ciężkie i w większej ilości mogłyby nadmiernie przygniatać korzenie roślin. Gleba posypana zbyt dużą ilością kamieni szybko stałaby się też zbita i zwarta, co utrudniłoby wymianę gazową z otoczeniem.