Kora ogrodowa to popularna ściółka, ale trzeba ją dobrać do roślin! Podpowiadamy, jak prawidłowo ściółkować rabaty korą

Ściółkowanie gleby w ogrodzie to ważny zabieg pielęgnacyjny. Ściółka zapobiega wysychaniu gleby, ogranicza rozwój chwastów, chroni korzenie przed przemarzaniem i pomaga utrzymać w glebie ciepło. Do ściółkowania najbardziej odpowiednie są materiały naturalne, które podczas rozkładu dodatkowo wzbogacają glebę w materię organiczną i poprawiają jej żyzność oraz strukturę.

Kora jest najpopularniejszym rodzajem ściółki naturalnej. Może pochodzić zarówno z drzew iglastych (np. sosnowa) jak i liściastych (np. olchowa). Kora ogrodowa ma szerokie zastosowanie i jest dostępna w różnych formach. Warto więc wiedzieć, czym kierować się przy jej wyborze.

Sprawdź: Co to jest kora kamienna i jak ją wykorzystać w ogrodzie

Kora drzew iglastych ma zwykle odczyn kwaśny i nadaje się głównie pod rośliny kwasolubne (np. różaneczniki, wrzosy, borówki, żurawiny, pierisy), natomiast kora drzew liściastych posiada na ogół odczyn zasadowy i jest odpowiednia dla roślin preferujących gleby zasadowe (np. orlik, lawenda, kłosowiec, goździki, krwawniki).

Ponieważ jednak bez względu na pochodzenie kora może mieć różny odczyn, dobrze jest sprawdzić na opakowaniu, jakie pH posiada.

Podpowiadamy: Jakie popularne rośliny ogrodowe muszą mieć kwaśną ziemię

W ogrodach najszersze zastosowanie ma kora z drzew iglastych (głównie sosnowa). Może być dostępna zarówno w formie nieprzekompostowanej (surowej) jak i kompostowanej.

Kora niekompostowana pochodzi bezpośrednio z obróbki drzew iglastych, a jej zaletą jest estetyczny wygląd (jest jaśniejsza i w większych kawałkach) oraz dłuży proces rozkładu. Ma ona jednak też sporo wad. Przede wszystkim może zawierać formy przetrwalnikowe chorób i szkodników, które mogą zainfekować rośliny uprawne. W jej składzie znajdują się też organiczne związki chemiczne (np. garbniki, polifenole, żywice), mogące mieć niekorzystny wpływ na wzrost i rozwój roślin. Świeża kora iglasta w trakcie rozkładu pobiera z gleby sporo azotu, wyjaławiając podłoże i wymuszając dodatkowe nawożenie roślin nawozami azotowymi.

Znacznie bezpieczniejszym rozwiązaniem jest wykorzystanie w ogrodzie kory iglastej przekompostowanej. W czasie rozkładu (ok. 2-3 lata) kora traci większość szkodliwych substancji i oczyszcza się z chorobotwórczych drobnoustrojów. Ma ciemny kolor, szybciej ulega rozkładowi (należy ją częściej uzupełniać) i wygląda mniej efektownie niż kora świeża, ale dla roślin jest znacznie bezpieczniejsza, a do tego lepiej utrzymuje wilgoć w glebie i nie wyjaławia jej z azotu.

Kompostowana kora iglasta może mieć różny stopień rozdrobnienia.

• Kora gruba idealnie nadaje się do ściółkowania dużych roślin ozdobnych. Ponieważ jej kawałki są duże i ciężkie, jest mniej narażona na rozwiewanie przez wiatr.
• Kora średnia będzie odpowiednia do ściółkowania mniejszych roślin na bardziej zacisznych stanowiskach (jest bardziej podatna na zwiewanie przez wiatr).
• Kora drobno mielona to z kolei dobry dodatek do podłoża dla roślin.

Sprawdź też: Jak wykorzystać trociny do ściółkowania roślin

Optymalna grubość ściółki z kory to około 5 cm. Cieńsza warstwa nie spełni dobrze swojego zadania, grubsza może być przyczyną rozwoju chorób grzybowych i pleśniowych.

Korę można rozkładać bezpośrednio na glebie, dzięki czemu podczas rozkładu poprawi jej strukturę i żyzność (wymaga częstszego uzupełniania) lub na podkładzie np. z agrowłókniny, dzięki czemu podłoże będzie lepiej zabezpieczone przed wysychaniem i rozwojem chwastów, a kora dłużej zachowa swoje walory ozdobne, ale nie poprawi żyzności gleby tak jak kora wysypana bezpośrednio na podłoże.

Znacznie mniej popularną i rzadziej spotykanym rodzajem kory ogrodowej jest kora z drzew liściastych (m.in. olchowa lub bukowa). Taka kora ma często odczyn zasadowy, dlatego nadaje się głównie pod rośliny zasadolubne lub tolerancyjne względem pH gleby. Podobnie jak w przypadku kory iglastej, powinna być przekompostowana (ok. 2-3 lata), gdyż w postaci świeżej może zawierać substancje szkodliwe dla roślin (np. garbniki, polifenole).

Od niedawna na rynku dostępne są też zrębki i kory barwione (z różnych drzew). Producenci deklarują, że do barwienia kory użyto barwników bezpiecznych dla roślin i dla środowiska, ale taka kora nie poprawia struktury gleby tak dobrze jak kora naturalna, dlatego nadaje się przede wszystkim do celów typowo dekoracyjnych.