Wiosenne kotki, czyli wierzby. Polecamy miniaturowe wierzby do ogrodu i radzimy, jak je przycinać

W ogrodach najczęściej sadzimy niewielkie wierzby, które są szczepione na pniu (wierzby pienne). Znajdziemy wśród nich przedstawicielki różnych gatunków. Od gatunku właśnie zależy sposób prowadzenia takiego drzewka. Jeśli chcemy, żeby nasza wierzba wyglądała pięknie, musimy pamiętać o przycinaniu jej gałązek. Inaczej jej "czupryna" będzie szpecić nasz ogródek, zamiast go zdobić.

Rodzajów ogrodowych miniaturowych wierzb jest dużo. Mają korony o pokroju płaczącym, kulistym lub wzniesionym. Ich wysokość zależy od wysokości zaszczepienia. Odmiany o zwisających pędach szczepi się na wyższych podkładkach.

Zwykle wierzby mają ok. 120–130 cm wysokości, nie więcej niż 170 cm. Mogą też być znacznie niższe, nawet o wysokości 30 cm. Pamiętajmy, że pień szczepionego drzewka nie rośnie już w górę. Wydłużają się jedynie pędy korony. Łatwo więc dobrać wysokość wierzby do potrzeb swego ogrodu.

W naszych ogrodach najpopularniejsze są odmiany o płaczącym pokroju – np. wierzba iwa Kilmarnock, Pendula, wierzba całolistna Pendula. Lubiane są też odmiany o barwnych liściach, jak np. wierzba Hakuro-Nishiki o zielono-biało-różowych liściach, czy wierzba szwajcarska o omszonych i srebrzystych liściach.

Większość wierzb tniemy raz w roku na wiosnę, wyjątkiem jest Hakuro-Nishiki. Cięcie pozwala formować koronę wierzby, np. w postaci parasola. Pobudza ją także do wytwarzania nowych pędów i liści. Nie cięte wierzby też będą rosły, ale ich wygląd będzie znacznie gorszy.

Wierzba iwa najczęściej jest szczepiona na pieńku o wysokości 120 cm. Ładnie wygląda rosnąc samotnie. Jej opadające niemal do samej ziemi gałązki zwykle na przełomie marca i kwietnia obsypane są srebrzystymi kotkami z żółtym pyłkiem. Potem pokrywają się ciemnozielonymi listkami, tworząc coś w rodzaju płaszcza dla drzewka.

Iwa lubi słoneczne miejsca, ale źle znosi susze (trzeba ją wtedy podlewać). Najlepiej rośnie w pobliżu oczka wodnego.

Iwę należy ciąć raz w roku. Najlepiej zaraz jak przekwitną jej bazie, a jeszcze nie pojawią się liście. Jeśli chcemy, żeby tworzyła liściastą kopułę o gałązkach sięgających do samej ziemi, przycinamy tylko za długie ogonki ścielące się po trawniku. Można też wierzbową czuprynę bardziej skrócić i uformować z niej parasol.
Iwę możemy nawet ściąć „na jeża", drastycznie skracając jej pędy i zostawiając tylko kilka pąków u nasady każdego pędu. Cięcie powinno być wykonane kilka milimetrów nad pąkiem. Wyrastające nowe gałązki będę silne. Zakwitną wczesną wiosną następnego roku.

Koniecznie trzeba wycinać dzikie pędy rosnące prosto w górę. Mogą one wyrastać bezpośrednio z korony lub nóżki wierzby. Co jakiś czas warto też przerzedzić iwie czuprynę, wycinając część pędów od spodu. Z czasem i tak usychają.

Niektóre odmiany wierzb można ciąć kilka razy w sezonie. Dotyczy to choćby Hakuro-Nishiki o zielono-biało-różowych listkach. Kilkakrotne cięcie zagęszczę jej koronę i pobudza do wyrastania nowych pędów z różowymi listkami. Przycinanie trzeba jednak zakończyć najpóźniej w sierpnia, żeby pędy zdążyły zdrewnieć do zimy.

Należy unikać cięcia wierzb w okresie dłużej trwającej suszy. Najlepiej je przycinać, gdy nadejdą chłodniejsze dni i spadnie deszcz. Dotyczy to gatunków, które przycinamy kilka razy w sezonie.