Przez długi musi sprzedać sprzęty z mieszkania

Kobieta mieszka w kawalerce, w prywatnej kamienicy przy ulicy 3 Maja w Bydgoszczy. Mieszkanie ma 30 metrów kwadratowych, ale coraz mniej w nim mebli. – Miałam trzy kanapy. Teraz są dwie – przyznaje 65-latka. – Jedną już sprzedałam, żeby było na spłatę części długów.

Pożyczki chwilówki mogą być zgubne

Zadłużenie kobiety jest spore. – Mama zaciągnęła pożyczki, tak zwane chwilówki – mówi pani Marzena, córka. Nie może wesprzeć mamy finansowo, bo u niej też krucho z kasą.

W jednym punkcie pani Zofia pożyczyła 300 złotych, w drugim 600, w trzecim znowu 300... W sumie siedem chwilówek.

– Przed braniem takich pożyczek przestrzegają ludzi – mówię – bo oprocentowanie jest zazwyczaj bardzo wysokie.

– Dostaję 740 złotych emerytury. Nie miałam wyboru: brakowało na jedzenie – opowiada pani Zosia. – Teraz wystarcza na chleb z mielonką.

Nie ma pieniędzy na spłatę odsetek, a co dopiero głównej kwoty pożyczki. Ostatnio był pan z windykacji. Chciał zabrać telewizor za długi. Nie wziął. Zapowiedział, że wróci pod koniec tygodnia. Jeśli pani Zofia nie odda 110 złotych, odgrażał się, że zabierze jej sprzęt.

Byłoby inaczej, gdyby bydgoszczanka dostała spłatę odszkodowania. W 2007 roku uległa poważnemu wypadkowi. Na przejściu dla pieszych na Osowej Górze potrącił ją samochód. – Została mi „pamiątka" po wypadku. Chodzę o kuli – pokazuje emerytka. – Sąd przyznał mi 40 tysięcy odszkodowania, ale firma ubezpieczeniowa się odwołała. Sprawa jest w toku.

Miasto pomaga finansowo

Gdyby dostała te pieniądze, wyszłaby z wszystkich długów. – Nie musiałabym chodzić po pomoc do opieki społecznej – dodaje cicho pani Zofia.

Jakie wsparcie otrzymuje z pomocy społecznej? – Tylko w tym miesiącu z budżetu miasta przyznaliśmy tej pani około 300 złotych, w tym było 150 złotych dodatku mieszkaniowego na czynsz – informuje Ewa Taper, wicedyrektorka Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej.

Lekarstw kobieta w ogóle nie kupuje. Twierdzi, że ją na nie nie stać.

65-latka nie zalega z opłatami za mieszkanie. – Ale jedzenie biorę na kreskę – mówi. – Panu Piotrowi, który prowadzi sklep spożywczy przy 3 Maja, jestem winna już około 500 złotych. To dobry człowiek, rozumie moją sytuację.