Liście rododendronów żółkną, zwijają się i schną, brązowieją lub mają dziury? Sprawdź, jakie mogą być powody i co robić

Zimozielone rododendrony to prawdziwa elita ogrodowa. Ich piękne, bajecznie kolorowe kwiaty wiosną nie mają sobie równych, a zimozielone liście zdobią ogród przez cały rok. Niestety, krzewy nie zawsze prezentują się tak dobrze, jak powinny. Kiedy ich liście żółkną, czerwienieją, brązowieją, zwijają się, usychają lub widać na ich powierzchni dziury, rośliny często zaczynają tracić urodę. Wprawdzie takie objawy nie zawsze świadczą o ich chorobie, ale trzeba ustalić, jaka jest ich przyczyna, aby móc właściwie zareagować.

Zdrowe rododendrony posiadają ciemnozielone, jędrne, skórzaste liście, dlatego jeśli zauważymy, że żółkną, może być to powód do niepokoju. Jedną z przyczyn takiej sytuacji jest groźna choroba grzybowa różaneczników – fytoftoroza. Jej objawem jest żółknięcie liści, głównie na wierzchołkach pędów. Porażone liście szybko zaczynają zwijać się wzdłuż boków, zasychać i zwieszać do dołu, a na pędach pojawiają się nekrotyczne plamy. W takiej sytuacji należy jak najszybciej usunąć porażone fragmenty pędów aż do zdrowej tkanki i zastosować jeden z aktualnie polecanych na chorobę preparatów ochrony roślin. Jeśli krzew jest już poważnie chory, należy go wykopać i zniszczyć, a następnie przez kilka lat nie sadzić na zajmowanym przez niego stanowisku innych różaneczników.

Liście rododendronów żółkną też w wyniku innej choroby grzybowej – rdzy. Początkowo jednak na ich powierzchni widoczne są liczne, drobne, żółte plamki, a od spodu pomarańczowe zarodniki grzyba. Żółkniecie liści rododendrona nie musi jednak oznaczać tak dramatycznych konsekwencji jak w przypadku fytoftorozy, gdyż może być też spowodowane niedoborem minerałów, w tym głównie żelaza i azotu. Wtedy jednak liście nie zwijają się wzdłuż boków, a na pędach nie widać nekrotycznych plam.
Przy niedoborach żelaza blaszka liściowa zaczyna żółknąć między nerwami, z czasem przybierając kremowo-żółty kolor (objawy chlorozy, wynikającej z uprawy roślin w podłożu o zbyt wysokim odczynie pH). Z kolei brak azotu powoduje żółtozielone, blade zabarwienie liści. W takiej sytuacji należy zasilić rośliny jednym z nawozów interwencyjnych do różaneczników, zawierających między innymi żelazo lub wykonać oprysk nawozem dolistnym (np. Help Plant Fe). Warto też sprawdzić odczyn podłoża, w którym rosną różaneczniki i kiedy pH okaże się zbyt wysokie, zastosować jeden z nawozów zakwaszających dla różaneczników.

Inaczej wygląda sytuacja, gdy liście różaneczników czerwienieją. Kiedy czerwone zabarwienie widoczne jest głównie na ich brzegach, to może oznaczać niedobór kolejnego pierwiastka, czyli boru. Niektóre różaneczniki mogą też przybierać czerwone, a potem brunatne zabarwienie liści jesienią, co w przypadku niektórych odmian jest zjawiskiem naturalnym (np. rododendron „Elite”).

Z nieco innych powodów liście różaneczników brązowieją. Wprawdzie jeśli dzieje się to jesienią, a liście są błyszczące i jędrne, to także nie ma się czym martwić, bo może być to proces naturalny, jeśli jednak liście stają się matowe lub pokryte plamami i nekrozami, w wyniku czego brązowieją i zasychają, to może być wynik choroby grzybowej np. fytoftorozy lub plamistości liści. Z kolei brązowienie brzegów liści po zimie, może być objawem ich przemarznięcia.

Gorzej, jeśli liście się zwijają i usychają, bo wtedy mamy prawdopodobnie do czynienia z fytoftorozą. Jeśli natomiast liście zwijają się i rolują wzdłuż brzegów, a następnie więdną i ma to miejsce wiosną, to może być oznaka suszy fizjologicznej. Dlatego, jeśli jest sucho i nie ma mrozu, te rośliny trzeba nawadniać.

Dowiedz się więcej: Jak zadbać o różaneczniki i inne rośliny zimozielone zimą

Nie tylko jednak plamy i przebarwienia widoczne na liściach rododendronów powinny nas niepokoić. Sygnałem alarmowym mogą być też liście, które mają dziury, gdyż może to oznaczać obecność groźnego szkodnika – opuchlaka truskawkowca. Objawy żerowania dorosłych osobników pojawiają się zwykle wiosną (maj-czerwiec). Wprawdzie samych szkodników wtedy nie widać, gdyż żerują nocą, ale wygryzione przez nie dziury na brzegach liści widać bardzo dobrze. Na niszczeniu liści szkodnik jednak nie poprzestaje, gdyż jego potomstwo (wylęgające się z jaj w glebie larwy) podgryza korzenie, stopniowo niszcząc krzew, a nawet doprowadzając do jego obumarcia. Ze szkodnikiem trzeba walczyć, zanim złoży w glebie jaja, opryskując zaatakowane krzewy jednym z aktualnie polecanych środków ochrony roślin.