DGP: na czym polega dystrybucja gorącego powietrza

Znaczna większość nowych projektów domów jednorodzinnych przewiduje kominek jako standardowe wyposażenie i tylko od inwestora zależy czy wykorzysta go jako tradycyjny kominek czy też nowoczesny i oszczędny system ogrzewania.

Zobacz również: Ogrzewanie kominkowe: sposób na ciepło i klimat w domu

Należy jednak pamiętać, że zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury (z dnia 12 kwietnia 2002 r.) w sprawie  warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, kominek nie może być jedynym źródłem ciepła w budynku. Ogrzewanie kominkowe z systemem DGP powinno zostać zaprojektowane przez fachowca.

Zasada działania systemu DGP

Działanie systemu dystrybucji gorącego powietrza jest bardzo proste. Ogień rozgrzewa wkład kominkowy, ten z kolei, dzięki specjalnej konstrukcji oddaje skumulowane ciepło powietrzu, które znajduje się w jego pobliżu. Dodatkowo powietrze jest ogrzewane przez rury spalinowe odprowadzające produkty spalania.

Ogrzane powietrze jest rozprowadzane za pomocą przewodów do wybranych pomieszczeń w budynku. Powietrze do ogrzania napływa poprzez specjalny kanał nawiewny (umieszczony najczęściej pod paleniskiem), szczelinę między obudową a wkładem kominkowym lub przez kratki w kapie kominka.

Grawitacyjny i wymuszony system dystrybucji gorącego powietrza

Systemy dystrybucji gorącego powietrza dzielimy na grawitacyjne i wymuszone. Pierwszy system – grawitacyjny stosujemy, gdy do ogrzania przewidujemy tylko salon z kominkiem i przyległe pomieszczenia. Przewody w tym systemie powinny być jak najkrótsze (do 3–4 metrów), dobrze izolowane, o jak najmniejszych oporach przepływu i posiadać maksymalną temperaturę pracy (250°C). Ten układ dystrybucji ciepłego powietrza jest dość tani zarówno w budowie jak i w eksploatacji, jest w pełni niezależny i niezawodny. Nie pozwala jednak na ogrzewanie większych powierzchni oraz na sterowanie jego skutecznością. W ten sposób możemy ogrzać maksymalnie 3–4 pomieszczenia.

Podstawową wadą tego systemu jest wysoka temperatura nawiewu spowodowana niewielką odległością od paleniska i małą prędkością przepływu powietrza. W związku z tym należy przewidzieć odpowiedni system filtracji ogrzewanego powietrza. W przeciwnym przypadku może zachodzić bardzo niekorzystne (szczególnie dla alergików) zjawisko przypalania kurzu. Z tego też powodu system ten nie jest zalecany
i stosowany coraz rzadziej.

Drugi system DGP – wymuszony, ma dużo więcej możliwości. Zastosowanie wentylatorów (turbin) pozwala zwiększyć zasięg instalacji, polepsza też wydajność i efektywność ogrzewania. Jeśli dodatkowo zamontujemy w systemie termostat uzyskamy możliwość sterowania powietrzem do spalania. Chociaż systemy te są bardziej skomplikowane, droższe w budowie i eksploatacji, oszczędności wynikające z zastosowania systemu z powodzeniem rekompensują poniesione koszty.

Najczęściej wentylator umieszcza się na strychu, poddaszu lub w okapie kominka z dostępem od tyłu,
czyli na wylocie gorącego powietrza z kominka. Jest to tzw. turbina gorąca. Wentylator zasysa powietrze przez rurę zbiorczą. Przez rozdzielacz umieszczony na wylocie z wentylatora powietrze jest kierowane
do poszczególnych pomieszczeń.

Innym, dużo rzadziej stosowanym rozwiązaniem jest zamontowanie wentylatora na doprowadzeniu
powietrza do kominka. Mówimy wówczas o tzw. turbinie zimnej. Warunkiem montażu takiej turbiny jest szczelność obudowy kominkowej i możliwość zamykania otworów cyrkulacji powietrza. Przystosowane
do tego wkłady kominkowe wyposaża się w dystrybutor gorącego powietrza podłączany bezpośrednio do rur rozprowadzających.