Astry: jesienne kwiaty. Jak je sadzić i pielęgnować? Sprawdź nasz poradnik

Ich nazwa pochodzi od greckiego słowa „gwiazda", tak jak gwieździste są ich koszyczki kwiatowe. Te zbudowane są z dwóch rodzajów kwiatów. Wnętrze jest wypełnione żółtozłotymi kwiatami rurkowatymi, które z zewnątrz otoczone są kwiatami języczkowatymi, w barwach od białej, poprzez różową, czerwoną, aż po fioletową i niebieską.

Ze względu na porę kwitnienia astry dzieli się na:

•  astry wiosenne (np. aster alpejski)
•  astry letnie (np. aster gawędka) 
•  astry jesienne (aster nowobelgijski, nowoangielski, krzaczasty)

Astry kochają obfitą wilgoć i nasłonecznione miejsca. Dlatego nosząc się z zamiarem posadzenia astrów, należy poszukać w naszym ogrodzie takiego zakątka, do którego wciąż docierają promienie słoneczne. A jednocześnie, ze względu na częste podlewanie, miejsce musi być łatwo dostępne do źródła wody. Pamiętajmy jednak, żeby nie przesadzić z wilgocią, zbyt mokra gleba może doprowadzić do chorób oraz zwiędnięcia krzewu.

Zapamiętaj! Odmianom wysokim powinniśmy zapewnić podparcie. Odległość pomiędzy roślinami, jaką musimy zachować, sadząc astry jest uzależniona od ich wysokości. Astry wysokie sadzi się w rozstawie 80 x 80 cm, astry średniowysokie – w rozstawie 50 x 50 cm, a astry niskie w rozstawie 20 x 20 cm.

Większość astrów to byliny, choć bywają wśród nich wyjątki, takie jak np. aster chiński, będący rośliną jednoroczną (botanicznie jest on zaliczany do innego rodzaju niż astry). Te odmiany astrów, które są odmianami wieloletnimi, co kilka lat, niestety, obumierają. Kiedy zauważymy obfite wysychanie środkowej części kępy kwiatu, to znak, że aster obumiera. Dlatego ważne, by nie zapomnieć o tzw. odmładzaniu krzewów. Na czym ono polega?

Otóż roślinę należy wykopać, oddzielić młode części i posadzić gdzie indziej. Nic prostszego!
Zapamiętaj! Jeżeli astry posadziłeś na słabym podłożu, zabieg przesadzania i oddzielania uschniętych części powinniśmy wykonywać nawet co 2–3 lata. Prawie wszystkie gatunki astrów są mrozoodporne, ale na zimę np. astry alpejskie warto przykryć gałązkami z drzewa iglastego, wtedy będziemy mieć pewność, że krzew zimą nie zmarznie.

W kwietniu lub maju, w każdym razie na pewno w porze wiosennej możemy rozmnożyć astry. To najlepsza pora. Jest to również bardzo proste. Otóż wykopujemy roślinę. Dzielimy ją na tyle części, ile chcemy posadzić w odrębnym miejscu i już tylko sadzimy. Całą pracę wykonać najlepiej szpadlem, którym łatwo podzielimy roślinę na części. Pamiętajmy jednak, żeby podczas tego zabiegu usunąć zeschnięte części kwiatu.

Mimo, iż astry to kwiaty dość łatwe w uprawie, nie wymagają szczególnych zabiegów. Pamiętajmy jednak, że jak każde rośliny narażone są na choroby:

• mączniak prawdziwy – to choroba grzybicza, na młodych liściach i pędach pojawia się biały, mączysty nalot.
• plamistość liści – która objawia się poprzez wodniste, okrągłe lub owalne plamy barwy brązowej, wtedy chore liście obumierają.
• Szara pleśń – powoduje ją grzyb Botrytis cinerea, objawia się najczęściej w okresie wiosny lub jesieni, na nadziemnych częściach rośliny widoczne są wodniste, brązowe, szybko powiększające się plamy, części roślin lub całe rośliny obumierają.

Choroby te zwalczać należy odpowiednimi środkami chemicznymi, w tej sprawie najlepiej poradzić się specjalisty.

• Aster krzaczasty – ten rodzaj jest dość popularny i cenny z uwagi na wartość dekoracyjną. Kwiaty ma niebieskoliliowe, zebrane w koszyczki. Kwitnie od sierpnia do października. Aster krzaczasty w Polsce nie rośnie dziko i osiąga zazwyczaj wysokość od 20 nawet do 50 cm. Nadaje się na rabaty, do obsadzania skarp i murków.

• Aster alpejski – to właśnie on kwietnie najwcześniej, bo kwiaty tego gatunku pojawiają się w czerwcu i cieszą oko do końca lipca. Aster alpejski jest uprawiany jako roślina ozdobna w ogródkach skalnych. Jego ważną cechą jest spora mrozoodporność. Roślina osiąga wysokość do 30 – 40 centymetrów.
• Aster nowobelgijski – tzw. zwiastun jesieni, obficie kwitnący. To bardzo znana w Polsce odmiana astra nazywana też marcinkiem nowobelgijskim. W zależności od warunków i odmiany osiągają wysokość nawet do 160 centymetrów. Astry nowobelgijskie pojawiają się pod koniec sierpnia i cieszą nas niezwykłym urokiem do listopada. Zapamiętaj! Ważną cechą w uprawie tego gatunku jest systematyczne zasilanie nawozami o przedłużonym działaniu i to przez cały okres wegetacyjny. Warto też stosować kompost i biohumus.

• Aster nowoangielski – popularnie nazywany marcinkiem nowoangielskim. Astry te mają sztywną, długą, częściowo zdrewniałą łodygę, osiągają wysokość nawet do 2 metrów. Kwiaty różowe lub niebieskie, zamykają się podczas opadów, wieczorem oraz zaraz po ścięciu. Aster nowoangielski jest najpóźniej kwitnącym astrem, kwitnie od września do listopada.
• Aster gawędka – dość rzadko uprawiany, mniej znany, ale nasz krajowy. Aster gawędka kwitnie od lipca do września. Doskonale nadaje się do obsadzania ogrodowych rabat. Rośnie bardzo powoli i może pozostawać w jednym miejscu bez konieczności przesadzania przez wiele lat. Astry te osiągają wysokość do 80 centymetrów.

• Aster tatarski – miłośnikom kwiecistych ciekawostek spodoba się na pewno pochodzący z Dalekiego Wschodu aster tatarski. Gatunek ten osiąga wysokość 2–2,5 metra. Zakwita późną jesienią.
• Astry chińskie – jedynymi astrami niebędącymi bylinami a roślinami jednorocznymi są astry chińskie. Astry te w zależności od odmiany osiągają wysokość od 15 do 110 centymetrów. Botanicznie należą one do innej rodziny roślin niż astry, a ich oficjalna nazwa to gwiazdosze.