Wiąz holenderski to kolorowe drzewo również do niewielkiego ogrodu. Uprawa, cięcie, wymagania

Jeśli szukamy ładnego drzewa liściastego do niezbyt dużego ogrodu, powinniśmy zwrócić uwagę na wiąz holenderski (Ulmus x hollandica). To drzewo to naturalny mieszaniec dwóch gatunków i samo wprawdzie jest dość spore, ale wyhodowano jego znacznie bardziej kompaktowe, a przy tym dekoracyjne odmiany ozdobne. Wyjątkowo ładną, popularną i godną polecenia jest wiąz holenderski Wredei (Ulmus ×hollandica „Wredei”, Ulmus carpinifolia „Wredei”). To stara odmiana, którą wyhodowano jeszcze w XIX wieku. Bywa też nazywany żółtym lub złotym wiązem, ale w ten sposób określa się także niektóre inne gatunki tych drzew, więc może być to mylące.

To drzewo wyróżnia się urodą. Ma ładny pokrój – jego korona może mieć kształt jajowaty lub odwróconego stożka (lekko rozszerzać się ku górze), a wszystkie gałęzie rosną głównie pionowo do góry. Największą ozdobą są nieduże, ale bardzo gęste liście, które mają oryginalne karbowane krawędzie (dzięki temu wydaje się, że jest ich jeszcze więcej).
Jednak najbardziej dekoracyjny jest ich kolor tych liści, które są żółte wiosną, żółtozielone latem, a wczesną jesienią przybierają intensywnie złocisty kolor (na zimę opadają). Zatem o każdej porze prezentuje się ładnie. Nawet jego nagie pędy, widoczne zimą, mają swój urok.

Wiązy holenderskie najczęściej dorastają do nieco ponad 5 m wysokości (maksymalnie osiągają ok. 8 m), w dodatku rosną powoli. Wiązy najczęściej są sprzedawane w formie na pniu. Bywają nisko szczepione (10-15 cm) lub znacznie wyżej (120-140 cm). Zwróćmy na to uwagę, bo w praktyce oznacza to, że do tego miejsca pień jest gładki, a pędy korony wyrastają nad nim. Ten pieniek (podkładka) nie pędzie rósł w górę, a jedynie powiększy swój obwód. Natomiast gałęzie i korona będą rozrastać się (w przypadku tego drzewa – znacznie bardziej w górę niż na boki).

Podpowiadamy: Jak samodzielnie rozmnażać krzewy. Przygotowanie sadzonek krok po kroku

Wredei ma bardzo umiarkowane wymagania uprawowe. Najlepiej rośnie na glebach żyznych, próchniczych, przepuszczalnych, ale w praktyce radzi sobie w każdej typowej ziemi ogrodowej. Lubi miejsca jasne, ale takie, gdzie słońce nie praży mocno, bo jego liście są wrażliwe na poparzenia słoneczne. W nagrzewających się miejscach będzie też potrzebował więcej wody. Najbardziej korzystne jest miejsce po wschodniej stronie domu, natomiast południowej wystawy unikajmy (chyba że w pobliżu są jakieś osłaniające stanowisko wyższe drzewa lub budynki). W miejscach za bardzo zacienionych liście wiązu nie będą ładnie wybarwiać się.

Starsze wiązy są w miarę wytrzymałe na suszę, młodsze warto podlewać, jeśli nie pada. Podobnie jest z odpornością na mróz. Starsze okazy radzą sobie zimą dobrze, młode początkowo zabezpieczajmy przed mrozem (szczególnie podłoże, pomocne będzie ściółkowanie, warto także zabezpieczyć miejsce szczepienia, np. owijając pień odpowiednią agrowłókniną). Te drzewa najlepiej sadzić wiosną, żeby miały czas dobrze „zadomowić się” w ogrodzie przed zimą.

Te drzewa zdecydowanie nie lubią przycinania, jednak ze względu na powolny wzrost, niewielkie rozmiary i zwarty pokrój, rzadko jest ono rzeczywiście potrzebne. Wiosną warto zadbać jedynie o cięcie sanitarne, usuwając uszkodzone lub suche gałęzie.

Wiąz Wredei doskonale wygląda sadzony pojedynczo, jako soliter. Ale może być też atrakcyjną częścią kompozycji, szczególnie złożonej z niedużych drzew lub krzewów o kolorowych, np. czerwonych liściach (takich jak odmiany buków czy brzóz) czy po prostu ciemnozielonych. Jesienią jego połączenie z trzmieliną oskrzydloną, która przebarwia się na intensywnie czerwony kolor, wygląda bardzo spektakularnie. Można go też sadzić z dekoracyjnymi iglakami o zbliżonych wymaganiach.
W pobliżu wiązu Wredei można posadzić także byliny, które są szczególnie atrakcyjne jesienią, np. astry bylinowe, zimowity, jesienne krokusy, ale także wiosną - dobrze się sprawdzą m.in. kwiaty cebulowe.

Podpowiadamy: Jak uprawiać trzmielinę oskrzydloną w ogrodzie