Warszawianki, krakowiaki, turki i cieszynianki rosną w ogrodach i na balkonach. Wiesz, co to za rośliny? Sprawdź!

Wiele popularnych kwiatów ma nie tylko oficjalne nazwy, ale także potoczne lub regionalne. Przedstawiamy rośliny, które szczególnie są związane z niektórymi miejscami Polski oraz jedną „zagraniczną”.

Nie przegap zdjęć! Zobacz, jak wyglądają warszawianki, krakowiaki, turki i cieszynianki

Kosmos podwójnie pierzasty, znany też jako onętek, to niezwykle popularny kwiat ogrodowy, znany również jako warszawianka. Jest łatwy w uprawie i ma kolorowe kwiaty. Pochodzi z Ameryki Środkowej, ale na dobre zadomowił się w polskich ogrodach, niekiedy nawet bywa kojarzony z tradycyjnym wiejskim ogrodem. Kosmosy mają liście przypominające koperek oraz kwiaty o ośmiu wydłużonych płatkach, które mogą być białe, w przeróżnych odcieniach różu i czerwieni, bywają też cieniowane. Środek kwiatu jest żółty. Warszawianki to rośliny dość okazałe, bo mogą dorastać do 1,5 m wys., ale mają delikatny ażurowy pokrój.

Kosmosy są trwałe, miododajne, ładne, a przy tym… wystarczy je posiać, by dobrze rosły. Nie potrzebują żyznej ziemi, chętnie rosną na piaszczystej, znoszą suszę, lubią słońce. Nie są wieloletnie, ale chętnie rozsiewają się same. I właśnie podobno ta odporność przyczyniła się powstania nazwy warszawianka – bo kosmosy zdołały same wyrosnąć na gruzach zniszczonej w czasie wojny Warszawy.

Pelargonie to znane i lubiane kwiaty. Mają kilka gatunków i mnóstwo odmian. Do pelargonii rabatowych o czerwonych kwiatach na południu Polski przylgnęła nazwa krakowiaki. Jej pochodzenie nie jest jasne, ale duże, czerwone kwiatostany, wieńczące krzaczki pelargonii, mogą kojarzyć się z tradycyjną czapką krakowską.

Ten gatunek pelargonii wyróżnia się wzniesionym, krzewiastym pokrojem. Na liściach często pojawia się ciemniejsza obwódka. Ale oczywiście krakowiaki uprawiamy ze względu na kwiaty, zebrane w duże i gęste kwiatostany. Poza czerwonym, pelargonie mają przeróżne kolory – są białe, łososiowe, w różnych odcieniach różu, nawet ich czerwień jest bardzo zróżnicowana.

Krakowiaki to przy tym wytrzymałe rośliny – doskonale znoszą nawet silne słońce i przetrwają czasowy niedostatek wody. Kwitną bardzo długo, bo od maja, praktycznie do przymrozków. Można je także zimować (ale nie na zewnątrz). Warto pamiętać, że pelargonie rabatowe, zgodnie z tym, co sugeruje ich nazwa, można i warto sadzić też na rabatach.

Aksamitki to kolejne niezwykle popularne kwiaty. Regionalnie, przede wszystkim w Wielkopolsce, są nazywane turkami (inne ich nazwy to śmierdziuszki, studenty, byczki i kopciuszki). Ta nazwa, jak podaje Przegląd Wielkopolski, mogła się wziąć z niemieckiej nazwy tych kwiatów, czyli „tureckie goździki”.
Turki mają kilka gatunków (aksamitka rozpierzchła, wyniosła, wąskolistna), różniące się wielkością i formą kwiatów. A te rzeczywiście przypominają miniaturowe goździki, z tym że najczęściej są w odcieniach żółci i pomarańczu, nawet z dodatkiem brązu.

Turki należą do kwiatów najłatwiejszych w uprawie (wystarcza im słońce i niewiele wody), można je sadzić na rabatach i w doniczkach. Turki ładnie wyglądają m.in. z krakowiakami. Warto wiedzieć, że korzystnie wpływają na ziemię, w której rosną i są doskonałym towarzystwem nie tylko dla innych kwiatów, ale też warzyw. Same mają przy tym jadalne płatki kwiatów.

Cieszynianka wiosenna to dla odmiany zupełnie oficjalna nazwa rośliny (Sanicula epipactis), która w Polsce rośnie przede wszystkim w Cieszynie i jego okolicach. Wygląda ona bardzo ciekawie i można ją uprawiać w ogrodach (w naturze jest pod ochroną). Cieszynianki kwitną wiosną – najczęściej od marca/kwietnia do maja. To niezbyt wysokie rośliny o drobnych, żółtych kwiatach. Ich najbardziej dekoracyjnym elementem, które na pierwszy rzut oka można wziąć za płatki, są zielone tzw. podsadki, czyli przekształcone liście. Cieszynianki warto sadzić w ocienionych miejscach, najlepiej pod drzewami liściastymi.

Z tymi kwiatami wiąże się nie tylko ciekawa nazwa, ale też legenda, bo ich występowanie w Polsce jest bardzo ograniczone. Skąd się zatem wzięły? Otóż opowieść wiąże ją ze Szwedami, którzy w XVII wieku zajmowali cieszyński zamek. Jeden z żołnierzy zmarł i zakochana w nim dziewczyna – na jego prośbę – wysypała na jego grobie ziemię, którą nosił w woreczku na szyi. Z niej właśnie miały wyrosnąć cieszynianki. Problem jednak w tym, że w Szwecji te rośliny nie występują. Natomiast możliwe, że rzeczywiście miały związek z wojskami, ale np. austriackimi, które również przetaczały się przez Śląsk Cieszyński w czasie wojny trzydziestoletniej. A w Alpach austriackich cieszynianki jak najbardziej rosną.