Pelargonie będą kwitły do jesieni! Posadź je na balkonie lub w ogrodzie. Radzimy, jakie pelargonie wybrać: angielskie, rabatowe, kaskadowe

Najczęściej uprawia się trzy gatunki pelargonii:

• rabatowe,
• bluszczolistne,
• angielskie.

Różnią się one wyglądem, mają też zróżnicowane wymagania. Inne pelargonie trzeba wybrać, gdy chcemy mieć rośliny o długich pędach, pokrytych kwiatami, a inne, gdy bardziej zależy nam na stojących kwiatach.

Przyjmuje się, że odpowiedni termin sadzenia pelargonii to połowa maja, kiedy mija zagrożenie przymrozkami (jest to szczególnie ważne dla wrażliwych pelargonii angielskich). W praktyce warto sprawdzić prognozę pogody - jeśli nie jest zapowiadane jakieś drastyczne ochłodzenie w naszej okolicy (w maju zdarza się to dość często), to pelargonie (przede wszystkim najbardziej odporne, czyli rabatowe) możemy sadzić już od początku miesiąca. Pelargonie można też z powodzeniem sadzić w czerwcu.

Królową wśród nich jest pelargonia rabatowa, będąca międzygatunkowym mieszańcem (m.in. od Pelargonium zonale). Może dorastać do ok. 50 cm wys. i ma wzniesiony pokrój. Tworzy grube, sztywne, mięsiste, rozgałęzione, lekko omszone pędy, które drewnieją u podstawy. Jej liście są długoogonkowe, duże, okrągłe w zarysie, miękko owłosione, ząbkowane i lekko pofalowane na brzegach. Na ich blaszkach często jest widoczny ciemniejszy rysunek o kształcie koła.

Od wiosny do późnej jesieni roślina rozwija nieduże, pięciopłatkowe kwiaty, zebrane na szczytach grubych, wzniesionych, sztywnych łodyżek w okazałe, duże, kuliste, gęste baldachy. Kwiatostany, w zależności od odmiany, mogą być białe, różowe, czerwone, łososiowe lub dwukolorowe. Zdarzają się też odmiany o ozdobnych liściach.

Pelargonia rabatowa w uprawie oczekuje słonecznego, ale osłoniętego przed bezpośrednim słońcem lub półcienistego stanowiska (z natury uwielbia słońce, ale dłużej kwitnie w jasnym półcieniu). Trzeba jej też zapewnić żyzną, próchniczą, przepuszczalną, lekko wilgotną ziemię o obojętnym lub zasadowym odczynie pH (np. można kupić specjalne podłoże dla pelargonii). Dość dobrze znosi chwilową suszę, ale nie lubi zalania. Ponieważ przez cały sezon rozwija okazałe kwiaty, potrzebuje dużo składników odżywczych, więc powinna być systematycznie zasilana nawozami dla pelargonii lub dla roślin kwitnących. Ze względu na owłosione liście, nie lubi długotrwałych opadów, które mogą u niej powodować rozwój chorób grzybowych. Doskonale nadaje się do balkonowych skrzynek i donic, ale można ją także sadzić w gruncie, na rabatach.

Polecamy poradnik: O co zadbać, by pelargonia rabatowa i na balkonie pięknie wyglądała

Pelargonia rabatowa nie może też spędzać zimy na zewnątrz, gdyż nie jest dostatecznie mrozoodporna (znosi tylko krótkotrwałe, niewielkie przymrozki). Jeśli chcemy przechować ją do następnego roku, jesienią powinniśmy przenieść ją do jasnego, chłodnego pomieszczenia, zaprzestać nawożenia, a podlewanie ograniczyć do minimum. Wiosną roślinę należy przyciąć i przesadzić do świeżej ziemi oraz wznowić jej podlewanie i nawożenie.

Pelargonię rabatową można rozmnażać przez sadzonki pędowe lub przez licencjonowane nasiona (rozmnażane z własnych nasion, raczej nie powtórzą cech odmianowych rośliny matecznej).

Nieco inną pelargonią jest natomiast pelargonia bluszczolistna, która także jest mieszańcem (m.in. od Pelargonium peltatum). Roślina wytwarza długie, zwisające, elastyczne pędy (ok. 0,8-1 m długości) oraz długoogonkowe liście, których blaszka jest gładka, powcinana, pofalowana na brzegach i błyszcząca. Ich kształt przypomina liście bluszczu, stąd nazwa rośliny. Kwiaty są nieduże, osadzone na długich szypułkach i złożone z pięciu wąskich płatków. Na szczytach długich, cienkich, sztywnych łodyżek tworzą niewielkie, luźne, groniaste kwiatostany, zwykle w kolorach białych, czerwonych lub różowych, ale też dwukolorowe.

Pelargonia bluszczolistna ma wymagania podobne do rabatowej, ale lepiej znosi przejściową suszę i preferuje pełne nasłonecznienie. Nadaje się też głównie do uprawy w wiszących donicach. Ją także można przechować przez zimę w pomieszczeniu.

Inaczej prezentuje się z kolei najbardziej wymagająca, ale też najefektowniejsza pelargonia wielkokwiatowa, nazywana angielską, także będąca mieszańcem, wyprowadzonym od gatunku Pelargonium grandiflorum. Jej pokrój zbliżony jest do pokroju pelargonii rabatowej, ale liście są bardziej powcinane, szorstkoowłosione, grubo ząbkowane na brzegach, z wyraźnie zaznaczonym na blaszce unerwieniem.

Kwiaty pelargonii angielskiej są duże, pięciopłatkowe, z kontrastową plamą na każdym płatku, zebrane na szczytach sztywnych, grubych łodyżek w duże baldachy. Kwiaty mogą być białe, różowe, fioletowe, czerwone i dwukolorowe.

Pelargonie angielskie są najbardziej wymagające spośród pelargonii. Są bardziej niż inne wrażliwe na zmienne warunki atmosferyczne i nie lubią pełnego słońca (preferują półcień). Gorzej też radzą sobie z suszą oraz zalaniem, więc muszą być podlewane systematycznie, lecz umiarkowanie. Jak inne pelargonie w sezonie potrzebują też zasilania. Pelargonie angielskie przez zimę także można spróbować przechować w chłodnym pomieszczeniu, ale nie zawsze się to udaje.