Tynki zewnętrzne na twój dom. Dostępne rozwiązania i ich charakterystyka

Przy wykańczaniu ścian zewnętrznych mamy do wyboru dwa podstawowe warianty tynków: tradycyjne i cienkowarstwowe. To, jaką zaprawę wybierzemy powinno być uwarunkowane rodzajem podłoża (ściany lub materiału ocieplenia) oraz warunkami otoczenia, w jakim stoi budynek. Nie bez znaczenia jest też cena samego materiału oraz koszt położenia tynku na elewacji.

Przeczytaj: Rodzaje cementu i ich zastosowanie

Tynki tradycyjne

Do tej grupy zaliczane są tynki cementowe i cementowo-wapienne. Stosuje się je na ściany jedno- i trójwarstwowe. Bez względu na to czy przygotowuje się je na budowie, czy też wykorzystywane są gotowe mieszanki, tynki tradycyjne układa się w trzech warstwach.
W pierwszym przypadku będą to:

• obrzutka (2–4 mm) – warstwa rzadkiej zaprawy zwiększającej przyczepność,
• narzut (10–15 mm) – warstwa wyrównująca, układana po stwardnieniu obrzutki,
• gładź (2–6 mm) – warstwa może być gładka lub fakturowana (nakrapiana tzw. baranek lub drapana tzw. kornik).

W przypadku fabrycznych mieszanek tynkarskich, warstwy są nieco inne:

• warstwa z preparatu gruntującego – zamiast obrzutki,
• tynk podkładowy (8–10 mm) – warstwa nakładana metodą „mokre na mokre",
• tynk dekoracyjny (8–10 mm) – warstwa układana na podkład po obowiązkowej przerwie technologicznej trwającej tyle dni ile mm ma warstwa podkładowa.

W sprzedaży są też gotowe mieszanki czterowarstwowe do pokrywania ścian z materiałów o dużej nasiąkliwości i silnie pracujących pod wpływem zmian temperatury (np. z betonu komórkowego). Dodatkowa warstwa z zaprawy uelastycznionej pomiędzy podkładem a tynkiem dekoracyjnym, zapobiega pękaniu tej ostatniej.

Zobacz również: Tynkowanie elewacji ocieplonej metodą lekką mokrą 

Do tradycyjnych można też zaliczyć specjalne tynki ciepłochronne (termoizolacyjne) i renowacyjne (charakteryzuje się wysokim stopieniem porowatości). Produkowane są na bazie cementu i wapna, z dodatkiem kruszywa (perlit albo mikrogranulki styropianu) – w tynkach ciepłochronnych lub wypełniaczy kwarcowych oraz dodatków uszlachetniających – przypadku tynków renowacyjnych.

Tynki cienkowarstwowe

Cienkościenne tynki dekoracyjne wykorzystywane są w metodzie BSO (Bezspoinowy System Ociepleń) powszechnie znanej pod nazwą „metoda lekka-mokra". Można je też stosować na tynkach cementowych
i cementowo-wapiennych oraz do wykańczania ścian betonowych.
Podobnie jak tynki tradycyjne mogą być strukturalne (efekt dekoracyjny zależą od uziarnienia tynku
1–3 mm) lub wykończone na gładko.
Wśród tynków cienkowarstwowych wyróżniamy 4 podstawowe grupy (uszeregowane poniżej wg ich ceny rynkowej):

• tynki mineralne – produkowane na bazie spoiw mineralnych,
  zalety: duża wytrzymałość i paroprzepuszczalność,
  wady: słaba odporność na uderzenia, duża nasiąkliwość, niewielka gama kolorystyczna, stosunkowo trudna aplikacja;
• tynki akrylowe (żywiczne) – produkowane na bazie spoiwa akrylowego z dodatkiem polimerowych dodatków modyfikujących,
  zalety: niska nasiąkliwość, elastyczność (odporność na uderzenia), łatwość układania, duża gama i trwałość kolorów,
  wady: stosunkowo słaba paroprzepuszczalność, odporność na zabrudzenia oraz występowanie glonów;
• tynki silikatowe (krzemowe) – tynk dyspersyjny krzemianowy,
  zalety: dobra paroprzepuszczalność, trwałość oraz odporność biologiczna (łatwość czyszczenia
  i odnawiania),
  wady: trudne w układaniu, ograniczona gama kolorów (tylko pastelowe), słaba elastyczność;
• tynki silikonowe i silikonowo-akrylowe – tynki na bazie żywicy silikonowej jako środka wiążącego, posiadają wszystkie zalety ww. tynków, dodatkowo są tynkami samoczyszczącymi, podstawową wadą jest wysoka cena. 

Warto przeczytać: Farba elewacyjna dobrze sprawdzona. Jak wykonać test kropli