Tych drzew nie sadź przy domu, bo będą kłopoty. Mogą uszkodzić budynek, nadmiernie rozrastać się, albo „śmiecić”. Sprawdź, na co uważać

Nie bez przyczyny drzewa nazywane są „zielonymi płucami planety”. Produkują mnóstwo tlenu, pochłaniają dwutlenek węgla i oczyszczają powietrze z toksyn, a do tego zapewniają cień, w którym można schronić się latem przed nieznośnym upałem, dlatego warto znaleźć dla nich miejsce w każdym ogrodzie.

Drzewa do uprawy musimy jednak wybierać bardzo starannie, bo choć są niezwykle cenne, czasami mogą też sprawiać problemy. Niektóre osiągną tak duże rozmiary, że w małym ogrodzie szybko stają się uciążliwe, inne natomiast tworzą na tyle rozbudowany i silny system korzeniowy, że mogą stanowić zagrożenie dla fundamentów domu, chodników czy instalacji wodno-kanalizacyjnej. Są też gatunki, które pozornie wydają się niegroźne, ale za sprawą rozległego systemu korzeniowego i tendencji do tworzenia odrostów (np. sumak octowiec) lub zdolności do produkcji licznych nasion (np. robinia akacjowa, klon zwyczajny), potrafią w ciągu kilku lat stać się kłopotliwe, zarastając i zachwaszczając najbliższą okolicę.
Zanim więc wybierzemy drzewa do ogrodu, sprawdźmy, jakich gatunków unikać i w jakiej odległości od domu można je posadzić.

Jednymi z najbardziej niebezpiecznych są gatunki zagrażające ogrodowej infrastrukturze, budynkom lub nam samym. Należą do nich między innymi okazałe wierzby płaczące (m.in. wierzba babilońska, wierzba biała, wierzba żałobna), bo choć w ogrodzie prezentują się niezwykle malowniczo, mogą być też bardzo niebezpieczne. Dawniej często sadzono je w miejskich parkach i na osiedlach, jednak obecnie już się ich unika, bo podczas silnych wiatrów ich grube, rozłożyste konary łatwo pękają i się łamią, niszcząc samochody, tarasując przejazdy, a nawet zagrażając zdrowiu i życiu ludzi. Chcąc więc cieszyć się pięknem romantycznych wierzb, do uprawy w ogrodzie wybierajmy gatunki i odmiany o kompaktowym pokroju i niewielkich rozmiarach.

Kolejne zagrożenie dla zabudowań lub infrastruktury ogrodowej stanowią drzewa o mocnych, grubych, silnie rozrastających się korzeniach. Posadzone w pobliżu domu lub elementów architektonicznych, mogą z czasem powodować uszkodzenia rur kanalizacyjnych, deformację chodników, pękanie podjazdów, a nawet uszkodzenia fundamentów budynku.
Z tego względu w pobliżu domu lepiej nie sadzić dębów, topoli, buków, modrzewi, lip czy orzechów włoskich. Jeśli bardzo chcemy uprawiać je w ogrodzie, zachowajmy odległość co najmniej 5-6 metrów między drzewem a zabudowaniami, dzięki czemu unikniemy poważnych problemów. Starajmy się też wybierać do uprawy odmiany kolumnowe lub szczepione na podkładkach karłowych, które osiągają mniejsze rozmiary i wolniej rosną.

Z orzechem włoskim wiąże się jeszcze jeden problem. Jego zielone części (a u orzecha czarnego także korzenie) zawierają juglon, czyli toksyczną substancję, powodują zahamowanie wzrostu i rozwoju niektórych gatunków roślin, dlatego najlepiej sadzić go w odległości co najmniej 5-6 m od innych drzew i krzewów.

W ogrodach pewnym problemem mogą być też drzewa, które tworzą płytki, ale rozbudowany i gęsty system korzeniowy, wyjaławiający i odwadniający glebę w najbliższej okolicy. Należy do nich:

• grab pospolity,
• świerk pospolity,
• brzoza brodawkowata.

Sprawdzają się w roli osuszacza terenu na glebach wilgotnych, ale w typowym ogrodzie będą zabierać innym roślinom wodę i składniki pokarmowe, ograniczając ich wzrost i rozwój.
Jeśli ich system korzeniowy rozprzestrzeni się pod powierzchnią trawnika, możemy zapomnieć o bujnej, zielonej murawie, gdyż trawa pozbawiona wody i substancji pokarmowych będzie słaba, źle wybarwiona i podatna na suszę oraz choroby. Sadząc w ogrodzie drzewa, dobrze jest też zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt ich uprawy.

Niektóre gatunki mogą dość mocno zanieczyszczać najbliższą okolicę, zrzucając jesienią mnóstwo liści (np. brzozy, klonu pospolitego) lub wiosną masę szyszek (np. sosny), które trzeba później regularnie uprzątać z chodników, ścieżek, trawników i oczek wodnych. Liście masowo opadające z drzew rosnących blisko domu, mogą też zalegać w rynnach, zatykając je i utrudniając odprowadzanie wody deszczowej.