Perowskia jest atrakcyjna, wieloletnia i odporna na suszę. Sprawdź, jak uprawiać tę roślinę, która ozdobi ogród od lata do zimy

Perowskia to roślina, która w Polsce powoli zyskuje popularność, ale od dawna jest doceniana m.in. w ogrodach angielskich. Roślina wywodzi się z azjatyckich stepów i gór (jej nazwa pochodzi od XIX-wiecznego rosyjskiego gubernatora Turkiestanu).

Od kilku lat jest uważana za podrodzaj szałwii, bywa też nazywana rosyjską szałwią. W ogrodach uprawia się przede wszystkim perowskię łobodolistną (Perovskia atriplicifolia, Salvia yangii), jej mieszańce i odmiany ozdobne, ale można spotkać także perowskię bylicowatą (Perovskia abrotanoides, Salvia abrotanoides), która jest nieco mniej efektowna.

Wygląd perowskii można w uproszczeniu opisać jako skrzyżowanie lawendy i szałwii. Roślina jest wieloletnią krzewinką (dolne części pędów drewnieją), o dość dużych rozmiarach, bo może dorastać nawet do 1,5 m wys. i tworzyć ładne kępy. Jednak pędy perowskii wyglądają delikatnie, a całość jest dość ażurowa, nie przytłacza więc rabaty. Pędy i liście są srebrzyste, bo pokrywają je drobne włoski. Natomiast kwiaty są drobne, ale bardzo liczne i gęsto oblepiają rozgałęziające się pędy. Najczęściej mają niebieskofioletowy kolor. Perowskia zakwita w lipcu/sierpniu, a jej kwiaty długo utrzymują się. Jest to więc piękna ozdoba późnoletniego i jesiennego ogrodu. Wyraźnie srebrne pędy niektórych odmian ładnie prezentują się również zimą.
Perowskia ma przyjemny zapach – również będącym czymś pomiędzy aromatem lawendy i szałwii, a jej kwiaty są miododajne i przyciągają pszczoły, trzmiele, motyle.

Sprawdź: Jakie rośliny ogrodowe są najbardziej kapryśne i jak sobie z nimi radzić? Uważaj na błędy w uprawie

Perowskia ma niewielkie wymagania, ale jeśli chcemy, by dobrze wyglądała, trzeba je spełnić. Ta roślina musi rosnąć w słońcu oraz koniecznie mieć przepuszczalną ziemię. Jeśli w naszym ogrodzie gleba jest np. gliniasta, koniecznie przekopmy ją z piaskiem. Na zbyt ciężkim, mokrym podłożu roślina może zgnić, a na pewno nie będzie rosła dobrze.
Najlepiej by podłoże miało odczyn zbliżony do obojętnego lub zasadowego, bo w naturze rośnie na wapiennych skałach. Za to podłoże nie musi być zbyt żyzne, a nawet – nie powinno być. Na zbyt zasobnych glebach perowskia nie będzie miała intensywnego srebrzystego koloru, a jej pędy zaczną pokładać się. W praktyce nie wymaga więc zasilania (jedynie jesienią podłoże wokół niej można wyściółkować kompostem). Przed sadzeniem ziemię można wzbogacić… skorupkami jajek, a później stosować nawozy na ich bazie (sprawdź, jak wykorzystać skorupki jajek do zasilania roślin). Dostarczą one wapnia.
Wielką zaletą perowskii jest odporność na suszę. Jednak w pierwszym roku po posadzeniu, zanim dobrze ukorzeni się, warto ją podlewać.
Uwaga: perowskia tworzy bardzo mocny system korzeniowy, dlatego zastanówmy się, gdzie ją sadzimy. Skuteczne przesadzenie raczej nie będzie możliwe.

Perowskia kwitnie na nowych pędach, dlatego co roku, wiosną należy ją przycinać (około kwietnia-maja, ta roślina późno „budzi” się po zimie). Warto ciąć nisko, dzięki temu opóźnimy proces drewnienia dolnych części pędów. Jeśli po przycięciu nastąpi ochłodzenie, zabezpieczmy roślinę przed mrozem. Natomiast jesienią jej pędy można skrócić na wysokość kilkudziesięciu centymetrów. Dzięki temu będą się ładnie prezentować w zimowym ogrodzie.

Tę roślinę najlepiej rozmnażać z sadzonek zielnych lub półzdrewniałych, podobnie jak lawendę. Można także wykorzystać odrosty korzeniowe, które czasem tworzy. Jeśli chcemy posiać jej nasiona, pamiętajmy, że potrzebują okresu przechłodzenia.
Warto też wiedzieć, że niektóre odmiany ozdobne (oznaczone na etykietach jako PRB) są „zastrzeżone” przez hodowców i nie można ich rozmnażać samodzielnie.

Podpowiadamy: Jak rozmnażać lawendę latem. To łatwe!

Odporność na mróz perowskii zależy od odmiany. W Polsce uprawia się przede wszystkim te, które są wystarczająco odporne. Jednak w chłodniejszych regionach kraju roślinę warto zabezpieczyć przed mrozem, obsypując jej podstawę ziemią lub kompostem, które wiosną należy rozgarnąć (nie ściółkujmy rośliny korą sosnową, która zakwasza ziemię). Jednak nawet jeśli pędy perowski zmarzły, przeważnie korzenie pozostają nieuszkodzone i roślina regeneruje się.
Uwaga: roślinę bezpieczniej sadzić wiosną i wczesnym latem, by zdążyła ukorzenić się przed zimą.

Perowskia ma odmiany ozdobne (niektóre są mieszańcami różnych jej gatunków):

• perowskia Blue Spire – to najbardziej popularna odmiana wyhodowana ponad 60 lat temu w Anglii, ma niebieskawe kwiaty i dorasta do 1,2-1,5 m wys.;
• perowskia Little Spire PRB – to zdecydowanie mniejsza wersja tej rośliny, która osiąga ok. 60 cm wys. i świetnie nadaje się również do mniejszych ogrodów;
• perowskia Lacey Blue „Lisslitt” PRB - to również bardziej kompaktowa odmiana (50-70 cm wys.) o mocno powycinanych liściach, przypominających koronkę.

Perowskia, choć spora, nie wygląda przytłaczająco dla innych roślin. Trzeba jednak wybrać takie, którym odpowiadają zbliżone warunki, czyli słońce oraz sucha, przepuszczalna ziemia. Dobrze wygląda w towarzystwie lawendy, różnych ozdobnych szałwii, można ją sadzić z kolorowymi jeżówkami i krwawnikami oraz rozchodnikami okazałymi czy również mniej znaną, ale atrakcyjną baptyzją. Natomiast nie sadźmy jej w towarzystwie roślin, które muszą mieć kwaśną i wilgotną ziemię (np. hortensji, różaneczników, azalii).

Sprawdź: Jak uprawiać ładną i odporną baptyzję

Kwiaty perowskii można wykorzystywać do ozdabiania potraw (są jadalne). Roślina była też stosowana w tradycyjnej medycynie (jej właściwości są badane). Kwiaty wykorzystywano też do uzyskania niebieskiego barwnika.