Lubisz storczyki? Ten ci się spodoba! Cymbidium zachwyca kwiatami i kolorami. Sprawdź, jak go uprawiać w doniczce i o co zadbać, żeby kwitł

Cymbidium należy do rodziny storczykowatych. Rodzaj ten obejmuje ponad 60 gatunków występujących w warunkach naturalnych w południowo-wschodniej Azji i w Australii. Rośliny rosną tam przede wszystkim na konarach drzew (ale nie tylko). W naszym klimacie cymbidium to wspaniała roślina ozdobna, uprawiana w mieszkaniach, w doniczkach.

Miejsce dla cymbidium powinno być jasne, słoneczne, ale bez możliwości padania na kwiat zbyt intensywnych promieni słonecznych. Światło stanowi bowiem w jego rozwoju bardzo ważną rolę. Pomieszczenie, w którym będzie zakwitało cymbidium powinno mieć także dobrą cyrkulację powietrza. Co do podłoża, to storczyk ten ma podobne wymagania jak inne kwiaty z jego rodziny. Podłoże powinno być przepuszczalne, o trwałej strukturze. Dobrze sprawdzi się kora sosnowa i torf lub specjalne podłoże dla storczyków.

Storczyk cymbidiumtoleruje tylko umiarkowane temperatury. cymbidia młode, które jeszcze nie zakwitały, wymagają ok. 18–20°C, a rośliny starsze, rozpoczynające kwitnienie, ok. 13–15°C. Latem cymbidium zniesie bardzo wysoką temperaturę – dochodzącą nawet do 30°C (górna granica), zimą w pomieszczeniu, w którym uprawiamy tę roślinę, temperatura nie powinna spadać poniżej 9°C. Temperatura ma także znaczenie po okresie spoczynku rośliny tj. w lipcu, należy wtedy szczególną uwagę zwrócić na to, aby w dzień wynosiła ok. 20°C i 14°C w nocy.

Odpowiednia temperatura pozwala przede wszystkim na to, że storczyk zakwita. Zbyt wysoka i jednolita temperatura spowoduje, że kwiat będzie świetnie rósł, ale nigdy nie ujrzymy jego wspaniałych kwiatów. Latem (do września) najlepiej umieścić cymbidium na zewnątrz - w ogrodzie lub na tarasie (chroniąc przed bezpośrednim słońcem i deszczem). Dzięki temu będzie miał zapewnione odpowiednie różnice temperatur.

Zobacz: Co robić, jeśli storczyk falenopsis nie chce kwitnąć

Cymbidium podlewamy latem i wiosną 2 razy w tygodniu, zimą tylko jeden raz. Do minimum ograniczamy dostarczanie wody w trakcie spoczynku rośliny. Ale nie tylko. Minimalną dawkę wody dostarczamy storczykowi także zanim wydłużą się jego pędy kwiatostanowe, a więc zazwyczaj jesienią. Nie jest wskazane przesuszanie podłoża. Kwiat zareaguje wtedy słabymi pędami.

Cymbidium wymaga raczej umiarkowanej wilgotności podłoża i powietrza. Można ją osiągnąć poprzez zraszanie rośliny, pamiętając, by robić to rano! (do wieczora kwiat powinien być suchy). Pamiętajmy, że cymbidium źle zareaguje na zbyt dużą wilgotność, wtedy jego pędy będą słabe.

Co do wody, którą podlewa się storczyka, powinna być ona pozbawiona chloru oraz wapnia. Najlepiej zdobyć wodę deszczową i właśnie nią podlewać roślinę. Jeśli używamy wody z kranu, powinna być przegotowana i odstana. Dotyczy to zarówno wody używanej do podlewania, jak i zraszania storczyka. Pamiętajmy o usuwaniu wody z podstawka. Jeśli zalegać będzie przy korzeniach – grozi to ich zniszczeniem, a tym samym zahamowaniem wzrostu i kwitnienia rośliny.

W porównaniu z innymi storczykami cymbidium odznacza się dużymi potrzebami pokarmowymi. Wskazane jest zatem bardzo systematyczne dokarmianie roślin nawozami przeznaczonymi dla storczyków. W czerwcu cymbidium przechodzi w stan spoczynku. W tym czasie przerywa się nawożenie i znacznie ogranicza podlewanie.

Jeśli roślina wymaga podzielenia lub przesadzenia, to należy przeprowadzić to wiosną, gdy storczyk przestanie kwitnąć. Tradycyjnym sposobem jest podział starych rozrośniętych egzemplarzy, czego dokonujemy podczas przesadzania rośliny. Rośliny mateczne wyjmujemy z podłoża, usuwamy chore korzenie oraz stare pseudobulwy. Rośliny dzielimy tak, aby każda z nich składała się z 3 pseudobulw.

Zgnilizna bakteryjna jest najczęstszą chorobą spotykaną wśród cymbidium. W górnych częściach rośliny pojawiają się brązowe plamy. Żółknięciem, a następnie brązowieniem wierzchołków blaszek liściowych objawia się fuzarioza naczyniowa. Podstawa pędu rozpada się. Groźną chorobą grzybową jest także zgorzel zgnilakowa, która objawia się miękkimi, wodnistymi plamami na liściach. Z czasem porażone tkanki czernieją.