Jak wykonać izolację w pomieszczeniach mokrych - łazience, pralni i kuchni

Nawet najwyższej jakości okładzina z płytek ceramicznych, gresu lub kamienia nie gwarantuje całkowitej ochrony murów przed szkodliwym działaniem wody. Dlatego w najbardziej mokrych strefach w takich pomieszczeniach jak łazienki, toalety, suszarnie czy kuchnie warto wykonać hydroizolację podłoża. 

– Choć wydawałoby się, że okładzina ceramiczna jest szczelną powłoką, nie do końca jest to prawdą. Płytki same w sobie są odporne na wilgoć, ale słabym punktem przy tego rodzaju wykończeniach są spoiny. Woda może przenikać pod glazurę przez siatkę fug i powodować powstawanie nieestetycznych wykwitów pleśni czy odspajanie płytek. Toteż pomieszczenia narażone na częste działanie wilgoci powinny być odpowiednio zabezpieczone, przynajmniej na fragmentach najbardziej narażonych na zawilgocenie – mówi Maciej Iwaniec, ekspert firmy Baumit.

Można wykorzystać gotowe wodoodporne preparaty do wykonywania trwale elastycznych uszczelnień podpłytkowych. Popularnie nazywane są one folią w płynie. Ich nakładanie jest łatwe i szybkie do wykonania, a naniesiona powłoka zabezpiecza podłoże przed zniszczeniem spowodowanym wilgocią. Dobrze dobrana izolacja zapobiegając przesiąkaniu wody przez ściany, chroni także pomieszczenia przylegające do łazienki lub innego mokrego pomieszczenia.

Skuteczna izolacja pod płytkami ściennymi i podłogowymi

Kluczem do uzyskania skutecznej izolacji podpłytkowej jest ustalenie obszarów newralgicznych, czyli takich, które są regularnie zalewane, zachlapywane i opryskiwane wodą. Tutaj należałoby uwzględnić takie strefy, jak ściany wokół wanny, umywalki czy ściany kabiny prysznicowej, nie zapominając o największej z nich – podłodze. Ta ostatnia zawsze powinna zostać zaizolowana na całej powierzchni z wyprowadzeniem na ściany do wysokości co najmniej 10 centymetrów. Mury wokół umywalki zabezpiecza się z reguły na przestrzeni co najmniej 50 centymetrów z każdej strony. W przypadku wanny i kabiny prysznicowej powłokę wodochronną najrozsądniej jest poprowadzić aż do sufitu, zachowując przy tym bezpieczny bufor szerokości przynajmniej 50 centymetrów.

– Pamiętajmy jednak, że wyznaczenie stref mokrych i miejscowe wykonanie hydroizolacji znajduje uzasadnienie tylko w dużych pomieszczeniach. W małych łazienkach urządzenia znajdują się zwykle tak blisko siebie, że ich strefy rozbryzgowe nakładają się na siebie, dlatego wówczas zachodzi potrzeba zabezpieczenia całych, niekiedy wszystkich, ścian – dodaje ekspert.

Skuteczną powłokę przeciwwilgociową otrzymuje się poprzez naniesie izolacji na ścianę, podłogę lub sufit – wałkiem welurowym bądź z użyciem odpowiedniej pacy stalowej – dwóch warstw folii w płynie.

Zabezpieczane podłoże powinno być uprzednio dokładnie oczyszczone i zagruntowane. W tym miejscu należy podkreśli, że użycie samej folii w płynie nie zapewnia pełnej ochrony przed wilgocią. – Szczególnej uwagi wymagają narożniki posadzka-ściana oraz ściana-ściana. Elementy te pracują samodzielnie, a sama hydroizolacja nie jest w stanie przenieść występujących w tych miejscach naprężeń. Newralgicznym punktem konstrukcji mogą być również przepusty rur instalacyjnych. W ich zabezpieczeniu pomogą takie akcesoria, jak: taśmy, narożniki i mankiety uszczelniające w różnych rozmiarach, które wraz z folią ochronną będą skutecznie zapobiegać powstawaniu nieszczelności izolacji w przypadku przerwania ciągłości hydroizolacji, gromadzeniu się wilgoci, a w efekcie rozwojowi grzybów i pleśni w miejscach spoin oraz w okolicach baterii – podkreśla Maciej Iwaniec.

Warto przeczytać: Jak się pozbyć grzyba na ścianie łazienki** **

Na hydroizolacji pomieszczeń tzw. mokrych nie warto oszczędzać, tym bardziej, ze wiele pomieszczeń wykańczanych jest obecnie tynkami gipsowymi. Same prace izolacyjne to czynność łatwa i nie opóźnia znacząco prac glazurniczych. Skutki niezabezpieczenia ścian przed wilgocią mogą być fatalne. Koszty i uciążliwość późniejszych napraw zwykle znacznie przekraczają poczynione oszczędności.