Jak montuje się wodne ogrzewanie podłogowe. Poradnik

Ewentualne błędy popełnione przy montażu wodnego ogrzewania podłogowego mogą wymagać, już po krótkim czasie użytkowania instalacji, rozebrania posadzki. Zobacz, jak krok po kroku, zamontować wodne ogrzewanie podłogowe i jakich błędów wystrzegać się podczas instalacji.

Warto przeczytać: Plusy i minusy wodnego ogrzewania podłogowego 

Źródło ciepła w wodnym ogrzewaniu podłogowym

Przy ogrzewaniu podłogowym jako źródła ciepła doskonale sprawdzają się: pompa ciepła, kocioł kondensacyjny, źródła geotermalne, klasyczne kotły gazowe i olejowe, czy kotły na paliwa stałe, jeżeli mają odpowiedni poziom kontroli procesu spalania (są to np. kotły retortowe i miałowe z elektronicznym sterownikiem procesu spalania i automatem zabezpieczającym przed przegrzaniem).

Montaż wodnego ogrzewania podłogowego w trzech krokach

Posadzka w ogrzewaniu podłogowym składa się z kilku warstw. Z tego powodu już na początku powinniśmy zadbać o zachowanie jednakowej wysokości podłóg we wszystkich pomieszczeniach.

W pierwszej kolejności, na stropie lub płycie betonowej znajdującej się bezpośrednio na gruncie, układa się gotową rolowaną izolację termiczną wykonaną ze styropianu. Rury powinny być umieszczone na odpowiedniej grubości izolacji rolowanej ze styropianu lub płytach systemowych z tworzyw sztucznych. W przypadku podłogi przylegającej do gruntu, należy zastosować także izolację przeciwwilgociową. Rury mocuje się do niej klipsami, za pomocą tackera. Zamiast folii możemy wykorzystać maty systemowe z tworzyw sztucznych. W niektórych sytuacjach, dla podniesienia izolacji cieplnej posadzki, wskazane jest ułożenie dodatkowej warstwy styropianu.

W następnej fazie, po sprawdzeniu szczelności instalacji, wystarczy zalać ją jastrychem.

Próba szczelności w wodnym ogrzewaniu podłogowym powinna być wykonana wodą w następujący sposób:

1. Zamknąć główne zawory kulowe na rozdzielaczu.
2. Po kolei napełniać i odpowietrzać pojedynczo obwody grzejne.
3. Włączyć ciśnienie kontrolne: 2-krotne ciśnienie robocze, jednak nie mniej niż 6 barów (wg PN-EN 1264 cz. 4).
4. Po 2 godzinach ciśnienie próbne uzupełnić, ponieważ możliwy jest spadek ciśnienia wskutek rozszerzania się rur.
5. Czas kontroli to 12 godzin.

Próba zakończyła się pozytywnie, jeżeli w żadnym miejscu przewodu nie wycieka woda, a ciśnienie kontrolne nie spadało więcej niż 0,1 bara na godzinę czasu trwania próby szczelności.

Wskazówka! Do układania jastrychu konieczne jest pozostawienie maks. ciśnienia roboczego, tak by możliwe było natychmiastowe rozpoznanie nieszczelności w przypadku uszkodzenia rur podczas układania jastrychu. Próba ta musi być przeprowadzona przed ułożeniem jastrychu. 

Na dużych powierzchniach warto wcześniej położyć matę zbrojeniową, poprawiającą wytrzymałość posadzki. Z kolei ściany pomieszczenia powinny zostać oddzielone od jastrychu elastyczną taśmą.

Ostatnim etapem prac jest pokrycie gotowej posadzki przystosowanymi do tego materiałami. Mogą to być zarówno płytki ceramiczne, wykładziny, jak i panele, a nawet niektóre rodzaje parkietu. W trakcie zakupu materiału, powinniśmy jednak koniecznie zwrócić uwagę na to, czy jest on przystosowany do takiego systemu i ma wystarczająco niski współczynnik tzw. oporu cieplnego (R). W przeciwnym  razie, nawet mimo dobrze ułożonej instalacji, temperatura w domu będzie i tak zbyt niska. Atesty muszą posiadać także kleje czy zaprawy użyte do wykonania posadzki.

Wystrzegajmy się błędów

Gwarancję tego, że ogrzewanie podłogowe zapewni w domu optymalny komfort cieplny, mamy tylko wówczas, gdy instalacja wykonana została przez doświadczonego instalatora na podstawie opracowanego wcześniej projektu.

Do najczęściej popełnianych błędów podczas instalacji wodnego ogrzewania podłogowego zalicza się:

• zbyt duże odległości w rozmieszczeniu rur – aby zapewnić odpowiedni komfort cieplny, zaleca się układanie rur w odstępach z zakresu 100–300 mm; do budowy instalacji stosuje się najczęściej rury wielowarstwowe, które układa się w pętle, ślimaki bądź meandry;
• montowanie rur w miejscach trwale zabudowanych, np. szafami wnękowymi, co powoduje niepotrzebną stratę ciepła;
• brak odpowiedniej izolacji termicznej, która uniemożliwi uciekanie ciepła na zewnątrz;
• zapowietrzenie instalacji;
• błędy wykonawcze powstałe w wyniku łączenia elementów różnych firm lub stosowania tanich zamienników.