Seler naciowy można mieć w ogrodzie. Poznaj tajniki jego uprawy i zobacz, co robić, by mieć smaczny seler przez długi czas

Rosnąca popularność selera naciowego nie powinna dziwić. Jest on nie tylko zdrowy i dietetyczny ale też aromatyczny i smaczny. Warzywo to nie tworzy zgrubiałego korzenia spichrzowego, ale grube, sztywne, długie, mięsiste ogonki liściowe, które są częścią jadalną. Można z nich przyrządzać zupy, sosy i zapiekanki, a także spożywać na surowo, dodając je do sałatek, surówek, twarożków czy koktajli warzywnych.

Uprawa selera naciowego w ogrodzie nie jest łatwym zadaniem, gdyż roślina ta, podobnie jak inne formy selera, jest dość wymagająca. W uprawie oczekuje słonecznego, umiarkowanie ciepłego stanowiska i żyznej, próchniczej, przepuszczalnej, ale stale lekko wilgotnej gleby o obojętnym lub lekko zasadowym odczynie pH. Nie może być sadzony na stanowiskach zajmowanych wcześniej przez inne warzywa z rodziny selerowatych, ani na glebach ciężkich, zbitych, zimnych, mokrych i kwaśnych. Podłoże pod jego uprawę powinno być dokładnie odchwaszczone, spulchnione i wzbogacone nawozami organicznymi (najlepiej kompostem lub jesienią, przed planowaną uprawą obornikiem).

Seler naciowy ma dość długi okres wegetacji (80-90 dni), a w początkowej fazie uprawy jest wrażliwy na niskie temperatury, dlatego w naszym kraju uprawia się go z rozsady przygotowanej pod osłonami w lutym–marcu. Ponieważ jednak samodzielne wyhodowanie rozsady jest dość trudne (podczas kiełkowania nasion temperatura powinna być wysoka – ok. 25°C, a po wschodach i w czasie wzrostu rozsady niższa – ok. 15-18°C, ale nie mniej niż 14°C, bo to z kolei sprzyja jarowizacji), wiosną najlepiej zaopatrzyć się w podrośnięte sadzonki na targu lub u producenta (powinny mieć 4-5 liści właściwych).

Do gruntu rozsadę należy sadzić po minięciu wiosennych chłodów (koniec maja – początek czerwca). Wprawdzie roszada wytrzymuje krótkotrwałe spadki temperatur, a nawet przymrozki do -5°C/-7°C, ale długotrwałe chłody (poniżej 14°C), mogą prowadzić do jarowizacji roślin i wcześniejszego wybijania w pęd kwiatostanowy, więc z sadzeniem selerów nie warto się spieszyć.

Rozsadę sadzi się na takiej głębokości, jak rosła wcześniej i dość gęsto (rozstaw 30 x 25 cm lub 30 x 40 cm), co sprzyja tworzeniu się zwartej rozety i pomaga utrzymać wzniesiony pokrój roślin.

Dalsza pielęgnacja roślin polega głównie na ich odchwaszczaniu i systematycznym podlewaniu. Selery mają wysokie wymagania względem wilgotności podłoża i źle znoszą suszę, która sprzyja parceniu ogonków liściowych.

Warzywa warto też zasilać, jednak najlepiej nawozami ekologicznymi, które nie będą miały negatywnego wpływu na środowisko i nie będą odkładały się w częściach użytkowych rośliny. W przypadku selera naciowego jest to o tyle ważne, że ogonki liściowe można zbierać sukcesywnie, w miarę rozwoju, więc skumulowane w nich związki chemiczne w prosty sposób mogą trafiać na nasz stół.

Jeśli nie zdecydujemy się na stopniowe zbiory ogonków, całe, dojrzałe rozety selera naciowego możemy wycinać też jesienią (pod koniec września lub w październiku), gdyż w chłodzie (0°C do +1°C), mogą być przechowywane nawet przez 2 miesiące.

Czasami w uprawie zielonych odmian selerów naciowych na ok. 3 tygodnie przez zbiorami stosuje się bielenie ogonków (bielenia nie wymagają m.in. odmiany „Zefir”, „Groene Pascal”), owijając je np. kartonem lub czarną folią. Zabieg pozwala uzyskać białe, bardzo delikatne, smaczne ogonki, ale ponieważ wpływa jednocześnie na znaczny spadek wartości odżywczych warzywa, nie poleca się go wykonywać.

Seler naciowy można też uprawiać w dużej, dość wysokiej donicy na balkonie lub tarasie, pielęgnując je w podobny sposób, jak warzywa uprawiane w gruncie. Można nawet spróbować uprawiać je z „odzysku”. Wystarczy po obcięciu liści z rozety zakupionej w sklepie pozostawić piętkę z resztkami korzonków i liści, umieścić ją częściowo w wodzie (tylko korzonki powinny dotykać wody), a gdy wytworzy więcej korzeni, przenieść do donicy. Po pewnym czasie z wnętrza rozety powinny zacząć wyrastać nowe liście.