Oplątwa powietrzna to idealna roślina domowa. Nie ma żadnych wymagań, a wygląda pięknie. Zobacz, czym są tillandsie

Tillandsie, nazywane powszechnie oplątwami, to rodzaj skupiający ponad 600 gatunków roślin, należących do rodziny bromeliowatych. Zdecydowana większość z nich to pochodzące z lasów tropikalnych epifity, zasiedlające w naturze konary i pnie drzew.

Do życia oplątwy nie potrzebują podłoża, dlatego ich korzenie często zostały zredukowane do roli chwytników, utrzymujących roślinę na gałęzi lub skale. Ponieważ tillandsie nie rosną w glebie, niezbędną do życia wodę i składniki pokarmowe pobierają z otoczenia, czerpiąc wilgoć z pary wodnej, a związki gazowe z powietrza.

W zależności od gatunku i odmiany, oplątwy mogą przybierać bardzo różne formy, kształty i kolory. Wiele z nich wydaje też atrakcyjne kwiaty. Rośliny osiągają także różne rozmiary, gdyż niektóre mogą dorastać do kilku metrów, zwieszając się z drzew i konarów, inne natomiast mogą tworzyć duże, gęste, rozłożyste kępy, wyglądające jak ogromne pompony.

Wśród oplątw są też prawdziwe miniaturki, osiągające zaledwie kilka lub kilkanaście centymetrów wysokości i to właśnie najwięcej z nich trafia do uprawy w naszych mieszkaniach.

Jedną z najbardziej popularnych oplątw jest Tillandsia ionantha var. rubra. Ta malutka, kilkucentymetrowa roślina ma formę nastroszonej, wzniesionej, wydłużonej rozetki, złożonej ze sztywnych, omszonych, jasnozielonych, wywiniętych na zewnątrz liści o czerwono zabarwionych wierzchołkach. W odpowiednich warunkach może nawet zakwitać, wydając wydłużone, fioletowe kwiaty. Od gatunku wyprowadzono też kilka odmian, w tym m.in.: „Scaposa”, „Aurea” czy „Fuego”.

Do grona spotykanych w uprawie powietrznych oplątw o podobnych rozmiarach należą też: T. melanocrater, T. juncea, T. pruinosa, T. seleriana, T. argentea czy T. tectorum. Popularnością cieszą się jednak również nieco większe gatunki i odmiany jak np. T. capitata, T. „Curly Slim”, T. stricta, T. xerographica czy T. Houston.

Bardzo lubiana jest także niezwykła tillandsia usneoides nazywana oplątwą brodaczkowatą, gdyż jej długie, zwisające, cienkie, srebrzystoszare, pokryte nielicznymi, igiełkowatymi liśćmi i drobnymi włoskami pędy tworzą gęste girlandy, przypominjące długą, siwą brodę. W naturze pędy osiągają nawet 5-6 m długości i choć w uprawie są zwykle krótsze, nadal zajmują sporo miejsca (ok. 1,5-2 m długości).

Bez względu jednak na formę, kształt, kolor czy wielkość, powietrzne oplątwy mają zbliżone wymagania. Ponieważ są roślinami tropikalnymi, przez cały rok oczekują dość wysokiej, pokojowej temperatury, wyższej latem (ok. 20-24 °C) i niższej zimą (ok. 15-18°C). Nie tolerują chłodu i zimnych przeciągów, więc zimą nie mogą stać w pobliżu rozszczelnionego okna. Zwykle zasiedlają korony drzew, dlatego preferują bardzo jasne, osłonięte przed bezpośrednim słońcem stanowiska.

Największą trudność w uprawie oplątw stanowi zapewnienie roślinom dostatecznie wysokiej wilgotności powietrza. Jest to niezmiernie ważne, gdyż to właśnie z powietrza czerpią one niezbędną do życia wodę. Z tego względu należy umieścić je w pobliżu odkrytego akwarium lub nawilżacza powietrza, a także 1-2 razy w tygodniu zraszać wodą o temperaturze pokojowej.

W sezonie wegetacyjnym raz na 2-3 tygodnie warto również spryskać je specjalnym nawozem do tillandsi. Oplątwy powietrzne nie potrzebują podłoża, gdyż jeśli nawet mają niewielkie korzenie, muszą mieć one dostęp do powietrza.

Najmniejsze oplątwy można uprawiać, umieszczając je na rozmaitych korzeniach, w makramach, na stojaczkach, w szklanych kulach lub w innych, przewiewnych, przeźroczystych naczyniach. Większe egzemplarze o zwisających pędach jak np. oplątwa brodaczkowata, będą wymagały więcej miejsca, dlatego najlepiej podwiesić je na haku pod sufitem lub na karniszu okiennym bądź poszukać dla nich specjalnych osłonek w formie kuli z otworem w dolnej części, w którym umieścimy oplątwę. Dzięki temu pędy roślin będą mogły luźno zwieszać się w dół, tworząc wspaniałą kaskadę.