Lubczyk jak domowe maggi. To przyprawa, zioło i afrodyzjak w jednym. Sprawdź, jak uprawiać tę roślinę i jakie ma właściwości

Gładkie i delikatne w dotyku liście lubczyku pierzastym pokrojem przypominają nać selera, czy raczej pietruszki o dużych listkach. Długie, pochwowate u nasady łodygi osiągają średnio ok. 50 cm wysokości, choć w szczególnie sprzyjających warunkach potrafią sporo przekroczyć metr. Zgrabnie rozkrzewiona roślina doskonale nadaje się do uprawy na rabatach bylinowych, gdzie jej ładne ciemnozielone liście mogą stanowić choćby piękne tło dla jaśniejszych i niższych roślin.

Lubczyk ogrodowy zaczyna kwitnienie na przełomie czerwca i lipca, a niepozorne zielonkawożółte kwiatki zebrane w okazałe koprowate baldachy utrzymują się na roślinie do sierpnia. Długie i grube łodygi kwiatowe wystrzeliwują ponad nią, osiągając do 1,5 metra wysokości. W czasie kwitnienia roślina koncentruje się na tym zadaniu, przez co cierpi nieco jej pokrój, bo wyrasta w tym czasie mniej młodych listków.

Kwiaty intensywnie przyciągają przy tym mszyce, które lubią oblepić łodygi szczególnie pod baldachami kwiatowymi oraz same baldachy. Oczywiście, jeśli chcemy wykorzystać lubczyk w kuchni, to mszyc pozbywajmy się naturalnymi sposobami.

Choć na tle innych ziół lubczyk jest dość wymagający w uprawie, powinien udać się nawet niedoświadczonym ogrodnikom. Najbardziej lubi stanowisko słoneczne o podłożu żyznym, dobrze uprawionym i próchniczym, zasobnym w wapń. Zniesie półcień, a nawet cień, ale w rachubę nie wchodzą już ziemie zbyt gliniaste. Poradzi sobie za to z większą domieszką piasku. Chcąc osiągnąć szczególnie dobre plony, warto lubczyk posadzić przy ścianie. Na takim stanowisku roślina rozkrzewi się bujnie i wystrzeli wysoko. Ziemię wokół rośliny należy regularnie spulchniać, by zapewnić odpowiedni transport wody, a także odchwaszczać.

Można lubczyk wysiewać z nasion prosto do gruntu pod koniec lata (bądź na rozsady jesienią) albo użyć gotowych sadzonek. Lubczyk lubi się też sam rozsiewać.

Liście na susz najlepiej zbierać przed kwitnieniem w suche, słoneczne popołudnia, kiedy ich aromat jest najbardziej intensywny. Warto też zamrozić kilka gałązek, bo po ususzeniu zapach nieco się zmienia. Do bieżącego użycia można zrywać je przez cały okres wegetacji. Natomiast kłącza i korzenie roślin kilkuletnich wykopujemy jesienią, po obumarciu nadziemnej części.

Susz lubczyku należy przechowywać w suchych, szczelnie zamkniętych pojemnikach. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, by liście lubczyku jeść na surowo (np. dodając je do wiosennych sałatek lub warzywno-owocowych koktajli).

Lubczyk to przyprawa i afrodyzjak w jednym. Oddziaływanie prozdrowotne lubczyku skupia się na układzie pokarmowym i moczowym: działa moczopędnie i wiatropędnie, zwiększa wydzielanie soków żołądkowych i reguluje pracę układu pokarmowego. Wspiera też układ oddechowy dzięki właściwościom wykrztuśnym. Przypisuje mu się ponadto działanie łagodzące bóle menstruacyjne. No i oczywiście zwiększanie pobudliwości seksualnej. Jak pisze Monika Góralska w artykule na stronazdrowia.pl:

Lubczyk uważany jest także za naturalny afrodyzjak, ponieważ zawarte w nim związki terpenowe i alkiloftalidowe zwiększają ukrwienie narządów płciowych, przez co mogą wpływać pobudzająco na czynności seksualne i zwiększać libido.

W ziołolecznictwie wykorzystuje się głównie korzeń zawierający duże ilości olejku aromatycznego, żywice, cukry, kwasy organiczne, skrobię, a także związki ftalidowe, kumarynę, fitosterole oraz kwasy polifenolowe. Pozyskuje się go jesienią po zbiorze liści.

Okrzyknięty rośliną miłości, w dawnych wierzeniach lubczyk stał się bohaterem licznych rytuałów. Przypinano go do sukien ślubnych lub wplatano we włosy panien młodych, by zapewnił parom miłość i szczęście w związku. Dodawano go też dziewczynkom do pierwszej kąpieli po urodzeniu oraz do wszelkich mikstur mających zapewnić zdobycie i utrzymanie miłości.

Współcześnie chętnie stosujemy lubczyk jako roślinę przyprawową. Są tacy, co bez aromatycznej gałązki dodanej pod koniec gotowania nie wyobrażają sobie rosołu. Można też lubczykiem doprawiać sosy, ziołowe dipy, pasty do smarowania pieczywa, np. na bazie jajek lub słonecznika, a nawet przyrządzić zupę krem z lubczyku.

Składniki:

• 1 szklanka posiekanego lubczyku,
• 1 średnia marchewka,
• 1 niewielka pietruszka,
• nieduży kawałek selera,
• 1/2 pora (biała i jasnozielona część),
• 1 mała cebula,
• 1 ząbek czosnku,
• duży pęczek posiekanej natki pietruszki (2-3 kopiaste łyżki),
• 1/2 łyżeczki tymianku,
• sól, pieprz do smaku,
• łyżka masła.

Przygotowanie:
Wszystkie warzywa pokroić na kawałki, zieleninę posiekać. Włoszczyznę z cebulą poddusić na łyżce masła. Można użyć klarowanego, a na koniec gotowania dodać jeszcze odrobinę zwykłego dla smaku. Po paru minutach duszenia dodać pozostałe składniki i wodę w takiej ilości, by przykryła zawartość garnka. Po około 20 minutach gotowania, zupę nieco przestudzić, zblendować. Doprawić do smaku. Można też zaprawić niewielką ilością słodkiej śmietanki. To propozycja na rozgrzewającą i niezwykle aromatyczną zupę.