Komarzyca – roślina, której komary nie znoszą. Posadź ją na balkonie lub w ogrodzie! Jak uprawiać komarzycę? To łatwe!

Oficjalna nazwa komarzycy to pektrantus koleusowaty (Plectranthus glabratus). Jest to najczęściej roślina o okrągłych lub owalnych zielonych liściach z białymi obwódkami. Jest to bylina albo krzew, dorastające prawie do metra wysokości. Szybko się rozrasta. Ma długie, zwisające pędy, które niekiedy mierzą nawet 1,5 metra długości. Młode pędy są proste i zielone. Potem zaczynają się wić i bywa, że robią się koloru czerwonego lub bordowego. Ze względu na te pędy, komarzyca może stanowić ozdobę balkonu czy tarasu. Można ją uprawiać np. w wiklinowych zawieszanych koszach albo w doniczkach balkonowych. Latem, gdy komarzyca kwitnie, pojawiają się na niej drobne, białe, kremowe albo różowe kwiaty skupione w gronach.

Komarzyce sadzi się do gruntu lub balkonowych doniczek w drugiej połowie maja. Ta roślina przywędrowała do nas - według różnych źródeł - z Australii i wysp Pacyfiku lub z Indii, w każdym razie regionów o znacznie cieplejszym klimacie. W naturze jest długowieczną byliną, ale nie jest odporna na mróz. Dlatego w Polsce uprawia się ją jako roślinę jednoroczną. Można ją jednak przezimować, o czym piszemy poniżej.

Komarzyca ma zapach, który odstrasza komary. Jedni twierdzą, że zapach jest podobny do olejku kamforowego, którego komary nie znoszą, innym przypomina kadzidełko. Jest on ledwo wyczuwalny dla człowieka, ale gdy zerwiemy liść i go rozetrzemy w dłoniach, poczujemy charakterystyczną woń i drapanie w nosie. Ci, którzy uprawiają komarzycę w doniczkach, przyznają, że jedna roślina to za mało. Natomiast, gdy postawili na balkonie po kilkanaście donic z komarzycami w rzędzie, komary nie dokuczały. Chwalą sobie też fakt, że roślina ta jest zazwyczaj odporna na szkodniki.

Do najpopularniejszych odmian komarzycy należy Variegata mająca zielone liście ze wspomnianymi białymi lub kremowymi obwódkami (tzw. kołnierzykami). Elf to komarzyca o dwóch odcieniach zielonego – jasnym i ciemnym. Green Mountain ma trójbarwne liście: biało-żółto-zielone.

Ciekawie prezentuje się też kuzynka tej rośliny, czyli komarzyca purpurowa (Plectranthus ciliatus) - na balkonach i w ogrodach uprawia się jej odmianę Nico.

Komarzycy najbardziej odpowiada próchnicza, żyzna gleba. Roślina nie ma jednak wygórowanych wymagań i równie dobrze rośnie i rozwija się na ubogich glebach. Nie powinno wystawiać się jej na mocne słońce mimo tego, że bardzo dobrze znosi upały. Ona woli półcień, a to zazwyczaj na tarasie i balkonie łatwo jest zapewnić. Słońce niszczy liście, które stają się żółte lub brunatne, chociaż nie usychają. Tracą natomiast połysk. Umiarkowane podlewanie wystarczy: należy podlewać ją średnio co 2 dni, ale solidnie, aby woda dostała się do korzeni.

Pielęgnacja sprowadza się praktycznie do podlewania rośliny i usuwania zbyt długich pędów, które mogą zacieniać młode, dopiero rosnące pędy. Zwykle też kwiaty stanowią ozdobę danej rośliny. W tym wypadku niektórzy ogrodnicy radzą, żeby drobne kwiatki komarzycy usuwać, ponieważ one osłabiają roślinę.

Można przezimować komarzycę, chociaż mało kto to robi. Wystarczy jesienią, najlepiej w połowie października, zanim zaczną się przymrozki, poprzycinać pędy o kilkanaście centymetrów i wstawić roślinę do mieszkania. Stanowisko dla komarzycy w warunkach domowych powinno być dosyć chłodne (maksymalnie 16 stopni Celsjusza), ale z dostępem do światła. Komarzyca poza sezonem, podobnie, jak w sezonie, preferuje miejsca półcieniste. Wiosną można ją rozmnożyć. Trzeba uciąć kilka pędów, wstawić je na parę dni do wody, a gdy zaczną rosnąć, można je zasadzić do doniczki. W maju, najlepiej po Zimnej Zośce, przypadającej 15 maja, komarzycę można wystawić na balkon czy do ogrodu. Przetrwa w tym miejscu cały letni sezon.