Mop parowy i myjka parowa – parametry i zastosowanie. Jaki sprzęt najlepiej wybrać do domowych porządków?

W sprzątaniu mieszkania chodzi nie tylko o to, żeby usunąć kurz, zacieki i brud, ale też o to, aby zlikwidować bakterie, wirusy i zarazki, które szkodzą naszemu zdrowiu. Można to osiągnąć, wykorzystując mop parowy bądź myjkę parową. Mop parowy pozwala pozbyć się nawet 99,9 procent bakterii.

Mop parowy wyglądem zbliżony jest do odkurzacza pionowego. Działanie mopa parowego jest zaś trochę podobne do działania żelazka. Tyle, że w przypadku mopa powierzchnią, na jaką on oddziałuje, jest przeważnie podłoga. Mop parowy wyposażony jest w specjalny zbiornik. Wystarczy wlać do niego czystą wodę. Po włączeniu mopa woda w tym pojemniku się nagrzewa (za pomocą grzałki) do temperatury wrzenia. Samo nagrzewanie trwa chwilę, jakieś 15–20 sekund albo dłużej, w zależności od modelu. Zazwyczaj urządzenie ma diodę i gdy ona się zapali, to znak, że mop jest gotowy do pracy. Trzeba jednak kontrolować, czy w zbiorniku jest nadal woda.

Podpowiadamy: Jaki mop lepszy sznurkowy, pakowy, płaski czy parowy 

Z urządzenia zaczyna się ulatniać para. To ona przedostaje się przez nakładkę i usuwa zanieczyszczenia i zabrudzenia z rozmaitych powierzchni. Para powinna poradzić sobie nawet z rozległymi i starymi (czytaj: zaschniętymi) plamami. Uwaga! Gorąca para nie niszczy powierzchni i nie pozostawia na nich ani smug, ani tym bardziej żadnych środków, które mogłyby negatywnie działać na ludzi czy zwierzęta w domu.

Myjka parowa, czyli urządzenie przypominające mniejszych rozmiarów mop parowy (czasem zmieści się ona w ręce), działa na tej samej zasadzie, co mop. Ona jednak sprawdza się w myciu i czyszczeniu przede wszystkim mniejszych powierzchni niż podłogi. Przeznaczona jest głównie do powierzchni pionowych. Myjką parową można myć (o ile producent nie zaleci inaczej) np. kafelki na ścianach łącznie z fugami czy lustra i szyby. Tak samo można czyścić z jej użyciem okap kuchenny bądź kabinę prysznicową lub wannę.

Mop tradycyjny już był ułatwieniem: wcześniej często podłogi zmywano kucając albo przesuwając się na kolanach, wilgotną albo mokrą szmatą czy starym ręcznikiem. Komu zdarzył się myć podłogę tym sposobem, wie, jak boli po tym kręgosłup. Zwyczajny ręczny mop jest wygodny, ponieważ umożliwia mycie podłóg na stojąco. Tyle, że w tym wypadku materiałowe nakładki do mopa (często z mikrofibry lub bawełny) trzeba zdejmować, aby je wypłukać i zamoczyć w płynie do podłóg. Potrzebne jest więc wiadro z wodą i detergentem.

Mop parowy obejdzie się natomiast bez wiadra. Pracuje bez konieczności dodawania detergentów, chociaż tak samo, jak w standardowym mopie, i tutaj trzeba usuwać brud, który zgromadził się na materiałowej nakładce. A propos detergentów – wybrani producenci oferują mopy parowe z pojemnikiem na płyny do mycia/czyszczenia, chociaż do większości mopów parowych wlewa się jedynie czystą wodę.
Niektóre modele mopów, czy to standardowych, czy parowych, mają wymienne końcówki (np. o szer. 40, 50 lub 60 centymetrów). Te najszersze służą przede wszystkim do sprzątania większych powierzchni.

Najlżejszy mop parowy waży około 2 kilogramy (myjki bywają jeszcze lżejsze) – to najprostsze modele, chociaż są także te ważące ponad 6 kilogramów. Teleskopowy drążek można dopasować do wzrostu użytkownika, nawet do około 170 centymetrów. Zwijany kabel ma w wybranych urządzeniach nawet ponad 8 metrów długości, zatem powinien wystarczyć do tego, aby bez przełączania mopa do innego kontaktu, zmyć podłogi w całym małym mieszkaniu. Są jednak również dostępne w sprzedaży mopy parowe na akumulator. Wtedy np. maksymalny czas pracy takiego mopa, o ile akumulator był w pełni naładowany, może wynosić 60 minut.

Mop parowy wyposażony może być w wymienne końcówki, chociażby wspomnianą węższą i szerszą, ale też np. trójkątną, która pozwoli dotrzeć pod meble, w kąty i inne zakamarki. Filtr antywapienny (funkcja oczyszczania z kamienia) oraz automatycznie wysuwający się kabel to niemal standard.

Do ponadstandardowego wyposażenia zalicza się z kolei chociażby regulator mocy pary (są zwykle 2 lub 3 poziomy pary) w zależności m.in. od stopnia zabrudzenia powierzchni oraz rodzaju podłogi, np. kamiennej, z tworzywa sztucznego, dywanowej. Z podłogą drewnianą sprawa może nie być już taka oczywista. Część producentów mopów twierdzi, że mop parowy takich drewnianych powierzchni nie niszczy, ale z kolei wybrani producenci podłóg drewnianych odradzają stosowanie mopów parowych. Ich zdaniem, para może przedostawać się do drewnianej podłogi, co prowadzi do uszkodzeń w dłuższym okresie. 

Następny poradnik: Jak pielęgnować drewniane podłogi, parkiety i panele laminowane 

Mop parowy może być też wyposażony w specjalną stabilną podstawkę (podkładkę), która umożliwia przechowywanie sprzętu w pozycji pionowej. Następne ułatwienie stanowi bezdotykowy system wymiany nakładki. To jest możliwe dzięki jednemu przyciskowi w uchwycie. Część producentów oferuje mopy parowe z funkcją czyszczenia dywanów. Mop parowy z wyższej półki to przykładowo ten pracujący w oparciu o nanotechnologię. Skrótowo tłumacząc: technologia ta ma powodować, że cząsteczki wody są rozbijane na jak najmniejsze, więc lepiej przenikają potem przez nakładki mopa, tym samym sprzątanie jest bardziej efektywne. Ponoć takie rozwiązanie daje 10 razy większą skuteczność pracy. Istnieją ponadto mopy parowe ze zdejmowanym ręcznym oczyszczaczem parowym oraz z rękawicą parową. Można nimi myć i czyścić także powierzchnie pionowe. Mopy parowe typu 2 w 1, choćby z odkurzaczem pionowym, także można kupić.

Najprostsze mopy parowe, w wersji ekonomicznej, można dostać za niespełna 200 złotych. Większość mopów, już tych, które naprawdę powinny zadowolić użytkownika, kosztuje między 250 a 300 zł. Najbardziej rozbudowane mopy przeznaczone do użytku domowego, te z wyższej półki, to wydatek jakichś 500–600 zł.