Atrakcyjna datura (brugmansja) i jej duże wymagania. Jak ją uprawiać, pielęgnować i zimować

Obwieszona dużymi lejkowatymi kwiatami datura zyskała też sobie miano niebezpiecznej piękności. A to dlatego, że silnie trujące są wszystkie jej części. Lepiej jej nie uprawiać, gdy w domu są małe dzieci.

Datura pochodzi z Ameryki Południowej. Nic więc dziwnego, że polskie chłody musi spędzać w piwnicy lub garażu. Ewentualnie na werandzie, ale pod warunkiem, że temperatura jest tam zawsze dodatnia. Roślinie mogą zaszkodzić nawet krótkotrwałe przymrozki. W temperaturze 5–8 stopni Celsjusza. może zimować w zupełnej ciemności. Gdy jest nieco cieplej, potrzebuje światła. Dobrze jest ją też od czasu do czasu podlać.

Datura do życia budzi się w marcu. Trzeba ją wtedy przesadzić do świeżej ziemi, przy okazji skracając nieco pędy rośliny. Potem należy wynieść ją do chłodnego, ale już jasnego pomieszczenia i regularnie podlewać, choć mniej intensywnie niż latem. Po dwóch tygodniach można zacząć nawożenie.

Na początku maja daturę przez tydzień hartujemy, wystawiając na zewnątrz w dzień i chowając do mieszkania na chłodne noce. W drugiej połowie miesiąca, gdy nie ma groźby przymrozków, zostawiamy ją już na dworze na stałe.

Datury wymagają dużo słońca i żyznej próchniczej ziemi o odczynie obojętnym. Są bardzo żarłoczne i szybko reagują na niedobory składników pokarmowych. Ich liście od razu żółkną, pąki opadają. Trzeba więc je nawozić średnio co cztery dni nawozem do roślin kwitnących albo specjalnym do datur. Dopiero w drugiej połowie sierpnia dawka powinna być mniejsza. Od września całkowicie zaprzestajemy dokarmiania.

Te piękne rośliny wymagają obfitego podlewania. Czasem nawet kilka razy dziennie. Nie znoszą przesuszania. Wyrośnięta kilkuletnia datura w upały potrzebuje ponad 10 litrów wody dziennie. Ma przecież do napojenia masę wielkich liści i kilkadziesiąt wielkich kwiatowych kielichów. Dobrze utrzymane okazy potrafią mieć nawet sto kwiatów jednocześnie!

Ponieważ datury szybko rosną, mogą wymagać przesadzania w sezonie. Czasem donice trzeba obciążyć kamieniami, żeby nie przewróciły się pod ciężarem liści i kwiatów. Duże okazy można też zadołować wraz z donicą, żeby były bardziej stabilne. Można je też posadzić do gruntu. Urosną wtedy wyjątkowo pięknie, ale z ich jesienną przeprowadzką mogą być kłopoty.

Wystarczy w okresie od czerwca do późnej jesieni obciąć wierzchołek pędu o długości 15-20 cm z lekko zdrewniałą podstawą i oberwać liście, zostawiając tylko te na szczycie. Koniec sadzonki włożyć do ukorzeniacza, umieścić w wilgotnej mieszance torfu z piaskiem i okryć podziurkowaną bezbarwną folią. Pęd ukorzeni się po miesiącu. Wtedy trzeba go przenieść do doniczki z żyzną ziemią. Gdy osiągnie ok. 30 cm, uszczknąć mu wierzchołek, by się rozkrzewił. Taka roślina zakwitnie zwykle dopiero za rok.

Prostszym sposobem jest ścięcie pędów (o długości 20–25 cm) i umieszczenie ich w słoikach z wodą. Mogą to być też pędy złamane w czasie wiatru. Wodę trzeba systematycznie uzupełniać i co parę dni wymieniać na nową. Jest duża szansa, że po miesiącu sadzonki wypuszczą korzenie.