Śnieguliczka biała to niewysoki, najwyżej 1,5-metrowy krzew pochodzący z Ameryki Północnej oraz – jeden gatunek – z Chin. Ma jajowate liście i kwiaty w kształcie dzwonków. – Pod koniec wiosny, z reguły w czerwcu, rozwijają się drobne kwiaty, jasnoróżowe lub białe – mówi Jarosław Mikietyński, ogrodnik Ogrodu Botanicznego Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. – Śnieguliczka kwitnie z reguły aż do września. Jesienią natomiast, czasem już na początku sierpnia, pokazują się białe, kuliste owoce.
Polecamy: Rośliny, które zdobią ogród zimą
Zdarza się, że jagody te pozostają na pędach przez całą zimę. Ze względu na jasne kwiaty i białe owoce śnieguliczka wygląda z daleka, jakby była przez prawie cały rok pokryta śniegiem.
Owoce śnieguliczki: dla ludzi trucizna, dla ptaków pokarm
Owoce tego krzewu są trujące dla człowieka, ponieważ w składzie mają szkodliwe saponiny (trzeba uważać: dzieci lubią zrywać owoce i je zgniatać, bo charakterystycznie strzelają). Niekiedy wystarczy zjeść 4 jagody, żeby pojawiły się objawy zatrucia (zaczyna się od biegunki i wysokiej gorączki). Może dojść do uszkodzenia nerek, wątroby i serca. Trzeba także uważać, żeby sok np. z rozgniatanych owoców nie prysnął do oka, bo wywoła podrażnienie (może podrażniać także skórę).
Jednak dla ptaków jagody śnieguliczki stanowią pokarm. Jest to także roślina miododajna, z tego względu jest często oblatywana przez pszczoły.
Krzew bez wygórowanych wymagań
Chociaż śnieguliczka biała wygląda na delikatną, jest wytrzymała i odporna na mróz. Radzi sobie i w pełnym słońcu, i w cieniu (ale w cieniu ma mniej kwiatów i owoców). Nie ma także wygórowanych wymagań, jeśli chodzi o glebę. Bywa, że rośnie na piaszczystych, ubogich i suchych, nawet na kamienistych oraz zanieczyszczonych glebach. Nie lubi tylko ziemi podmokłej oraz kwaśnej.
Śnieguliczka to krzew dekoracyjny, więc nadaje się na żywopłoty - nieformowane lub formowane (dobrze znosi cięcie).
Poczytaj też: Krzewy i drzewa ozdobne, które kwitną zimą
Rozmnażanie śnieguliczki
Najczęściej rozmnaża się ją przez odrosty korzeniowe. – W tym celu wczesną wiosną albo późną jesienią trzeba wziąć spore, ukorzenione odrosty i zasadzić je w nowym miejscu – kontynuuje ogrodnik. Można też rozmnożyć śnieguliczkę przez nasiona, najlepiej jesienią, wysiewając je z wcześniej zebranych owoców, z którego wykroiliśmy miąższ. Nasiona należy jeszcze podsuszyć, aby nie zgniły, i można je wysiać w doniczce.
Krzew nie wymaga częstej pielęgnacji. Jedynym regularnym zabiegiem powinno być jednak cięcie zbyt wybujałych, zdrewniałych gałęzi, bo nieprzycinana śnieguliczka może tworzyć zarośla, zagłuszając inne rośliny w sąsiedztwie.
Śnieguliczka koralowa
Najczęściej spotyka się opisywaną powyżej śnieguliczkę białą. Ale nie jest to jedyny gatunek tego krzewu, który można uprawiać w Polsce. Atrakcyjnie wygląda również śnieguliczka koralowa. Ten krzew osiąga mniejsze rozmiary niż śnieguliczka biała, ale ma większe wymagania dotyczące jakości ziemi. Nieco gorzej sobie radzi z mrozami i suszą - w bardzo mroźne zimy może przemarzać (ale odbija od korzeni), a przy dłuższym braku opadów dobrze go podlewać. Jest jednak odporny na zanieczyszczenia, dlatego dobrze rośnie również w miastach. Nadaje się do tworzenia żywopłotów.
Śnieguliczka koralowa ma lekko omszone liście i pędy. Jesienią ładnie przebarwia się. Kwiaty tej śnieguliczki są niepozorne (ale również miododajne), jednak owoce różnią się znacznie od śnieguliczki białej. Są znacznie drobniejsze, za to kolorowe - mogą mieć różne odcienie różu, być czerwonawe lub nawet bordowe (niekiedy miewają białe podbicie). Owoce utrzymują się na krzewach przez całą zimę i wyglądają bardzo dekoracyjnie.
Polecamy też: Żylistek - dekoracyjny krzew o małych wymaganiach. Gatunki i zasady uprawy
Śnieguliczka Chenaulta
Bardzo ładnie prezentuje się także śnieguliczka Chenaulta, która łączy cechy wyglądu koralowej i białej. Liście, pokrój i omszone pędy przypominają bardziej śnieguliczkę koralową, a wielkość i rozmieszczenie owoców - białą. Jednak owoce tego gatunku nie są białe, a różowe lub czerwonawe.
Śnieguliczka Chenaulta najlepiej rośnie na żyznej i wilgotnej ziemi. Nie jest w pełni odporna na mróz, ale dobrze odrasta od korzeni. Dorasta do ok. 1–1,5 m, znosi przycinanie (ale nie wymaga go). Można ją sadzić jako żywopłot czy element rabaty.
