Deska do krojenia: drewniana, plastikowa, bambusowa, szklana czy kamienna? Sprawdź, jaką deskę do krojenia wybrać

Zakup deski do krojenia powinien być przemyślany. Podobnie, jak nieprzypadkowe może być samo krojenie. Piszemy o materiałach, z których wykonane są deski do krojenia.

Drewno jest – jak to niektórzy określają – nie do zdarcia i nie do skrojenia. Deska drewniana może służyć nawet kilkanaście lat i to używana codziennie. Im bardziej twarde drewno, tym bardziej wytrzymałe. Drzewa iglaste (jodła, sosna, świerk) mają miękkie drewno. Podobnie – brzoza, olcha i wierzba. Twardsze są lipa oraz orzech. Najtwardsze drewno pochodzi z buku, graba, cisu i hebanu.

Drewno posiada antybakteryjną powłokę, ponieważ ma naturalne właściwości bakteriobójcze. Dzięki temu na powłoce drewnianej deski nie rozwijają się zarazki i bakterie. I to jej atut. Kolejny to taki, że drewno ma tendencję do zasklepiania zacięć. To znaczy: gdy na desce zrobiliśmy przypadkowo nacięcie, ono po jakimś czasie stanie się mniej widoczne lub w ogólne zniknie. Następna zaleta - noże nie tępią się na drewnianej desce.

Inni zauważają minus: jeżeli deska po umyciu nie zostanie wytarta ręczniczkiem, szybko pojawią się na niej zarazki. Będą ukrywały się w środku deski, a „wychodzić" z niej będą, gdy zacznie się na niej krojenie. Tym samym do krojonego jedzenia przenikną bakterie. A to może odbić się na naszym zdrowiu. Jest jeszcze jedna wada: drewno gromadzi zapachy, a więc np. krojąc cebulę, deska przez przynajmniej godzinę po umyciu będzie pachniała cebulą. Drewniana deska wchłania też kolory, tzn. tworzą się na niej przebarwienia.

Wykonane z tworzywa sztucznego deski, w odróżnieniu od drewnianych, można myć w zmywarkach. Widać jednak na ich powierzchniach zacięcia i wszelkiego rodzaju inne rysy. One się nie zasklepią. Deska z plastiku nie ma naturalnej powłoki antybakteryjnej, ale łatwo ją jest utrzymać w czystości. Wystarczy umyć letnią wodą z płynem do mycia naczyń. Jeśli jednak bakterie zagłębią się w miejscach nacięć, trudno je stamtąd usunąć.

Plastik słabo przewodzi ciepło, więc w jego przypadku trudno jest otrzymać temperaturę potrzebną do dezynfekcji, pomagającej się pozbyć bakterii, które gromadzą się na desce do krojenia.

Nie mylić z drewnianymi. Bambus tylko przypomina drewno, ale jest to specjalnie sprasowana trawa. To jednak nie jest giętka trawa. Bambus może być dwa razy bardziej odporny na uszkodzenia mechaniczne niż drewno, a jednocześnie jest o połowę lżejszy od zwyczajnych desek z drewna. To dlatego, że został impregnowany, wzmocniony. Tradycyjne drewno poza tym chłonie wodę, a bambus – nie. Poza tym bambus błyskawicznie schnie.

Specjalne, hartowane szkło powoduje, że na powierzchni deski nie widać śladów krojenia czy innych uszkodzeń. To sprawia, że deska latami wygląda, jak nowa. Trzeba uważać, żeby deska nie wymknęła nam się z rąk. Gdy spadnie, sama może przetrwać, ale jednocześnie uszkodzić podłogę. Kto sprawił sobie deskę ze szkła, niech zaopatrzy się też w ostrzałkę do noży. To dlatego, że szklana deska tępi noże. Kolejna wada: nóż ślizga się po szklanej desce.

Ciężkie, masywne – takie właśnie są deski do krojenia wykonane z kamienia. Wyglądają, jak miniblat. Podobnie, jak szkło, kamień jest odporny na zarysowania. Szybko tępią się na nim noże. Rozwiązaniem jest stosowanie noży ceramicznych, które są oporne na kamień. Taka deska może stanowić podstawkę pod naczynia, dopiero co zdjęte z kuchenki. Kamień wytrzymuje nawet 1200 stopni Celsjusza. Nie pochłania zapachów i nie stanowi lokum dla bakterii.

I w tym zakresie producenci okazali się pomysłowi. Specjalne rowki (wgłębienia) wzdłuż brzegów deski do gromadzenia się wody z krojonego jedzenia to jedno z rozwiązań. Inne dotyczy specjalnych zdejmowanych nóżek (lub gumowych zaczepów), którymi można przymocować deskę do blatu stołu. Istnieją także deski z uchwytami, służące jednocześnie jako tace do podawania posiłków. Wybrane modele desek mają stojaki na sztućce**.