Podjazd do garażu – z czego zrobić nawierzchnię

Projektując podjazd do garażu należy równocześnie uwzględnić jego funkcję użytkową, jak i dekoracyjną. Dla tej pierwszej wykonamy niezbędny solidny podkład o grubości co najmniej 40 cm, układany kolejno utwardzanymi warstwami. Zadbamy o optymalny kąt spadku – ok 2,5-3%, a w przypadku specyficznej, zbyt słabej gleby zasięgniemy opinii geologa, przygotujemy stosowny drenaż. Również nawierzchnię wybierzemy w taki sposób, by była solidna i trwała, o grubości co najmniej 6-8 cm (ok. 10 cm, jeśli podjazd ma być użytkowany przez samochody ciężarowe), zapobiegająca ślizganiu się pojazdów i ludzi, lecz równocześnie estetyczna, bo wygląd terenu przed domem nie jest przecież bez znaczenia. Materiały do wykończenia traktów pieszych i podjazdu dobieramy w taki sposób by harmonizowały z elewacją budynku i charakterem terenów zielonych wokół niego. Wariantów do wyboru mamy kilka, a wśród nich przede wszystkim: betonowe, klinkierowe i kamienne. Spotyka się również podjazdy z konglomeratów drewnianych i tworzyw sztucznych, są to jednak wciąż niszowe rozwiązania, do których w wielu rejonach Polski trudno znaleźć doświadczonych wykonawców. Inne rozwiązania obejrzeć można przy starszych budynkach, jak choćby podjazdy asfaltowe, które dziś wykonuje się już raczej sporadycznie.

Beton daje chyba najwięcej możliwości wykończenia podjazdu do garażu. Występuje w formie płyt pełnych, ażurowych, wylewany i dodatkowo stemplowany. Również bijącą rekordy popularności kostkę brukową wykonuje się z betonu.
Najchętniej wybierana nie tylko na podjazdy, ale też do wykończenia chodników, ścieżek, placów wokół domu i w ogrodzie jest betonowa kostka brukowa. Kostka z betonu o zaimpregnowanej dodatkowo powierzchni jest bardzo odporna na warunki atmosferyczne, ściskanie oraz zabrudzenia olejami i substancjami chemicznymi. Na prawidłowo wykonanej kostce nie powinny pojawiać się wykwity. Dostępne w różnych kształtach (prostokąty, trapezy, kwadraty, romby) i wielu wersjach kolorystycznych od odcieni czerwieni, poprzez brązy, zielenie, szarości, po czerń, doskonale nadaje się na jednolite nawierzchnie, kompozycje kolorystyczne i mozaiki. Krawędzie kostki mogą być proste, zaokrąglone lub fazowane, a powierzchnia gładka, chropowata, pokryta kruszywem zwiększającym odporność albo stylizowana na kamień.
Większe od kostki płyty betonowe mają podobne do niej właściwości. W zestawieniu z mniejszymi elementami również można wykonywać z nich kompozycje mozaikowe. Dostępne w różnych wersjach kolorystycznych i wielu wariantach wykończenia powierzchni, która może być nie tylko gładka lub chropowata, ale też wytłaczana we wzory i pokrywana kruszywem. W wersji ażurowej płyty betonowe znaleźć można częściej przy podjazdach gospodarczych i domkach letniskowych oraz wszędzie tam, gdzie właścicielom zależy na zachowaniu względnej ciągłości trawnika.
Bardzo ciekawym rozwiązaniem jest beton stemplowany: na wylanym na podjeździe betonie odciska się wzory za pomocą specjalnej formy. W ten oto sposób na jednolitej tafli uzyskuje się różnorakie efekty w wybranej kolorystyce: imitację kostki lub naturalnego kamienia i inne. Po wyschnięciu, powierzchnię impregnuje się specjalnym uszczelniaczem zabezpieczającym ją przed wodą, olejami, czy paliwem.

Wypalany z gliny w temperaturze powyżej tysiąca stopni (do 1300 st. C) klinkier cechuje mała nasiąkliwość, za to wysoka wytrzymałość na nacisk i odporność na uszkodzenia mechaniczne oraz czynniki zewnętrzne. Jego powierzchnia nie ulega wygładzeniu nawet po upływie wielu lat. Jest to materiał solidny i na taki też wygląda. Dodatkową zaletą jest wiele rodzajów możliwych wykończeń i kolorów. Można kupić płytki brukowe o gładkiej powierzchni z połyskiem, piaskowane lub fakturowane. Na wyższej półce znajdziemy też niezwykle efektowne cegły brukowe wytwarzane ręcznie, o szorstkiej fakturze i chropowatych krawędziach. Wśród kolorów znajdziemy te, które w pierwszej kolejności kojarzą nam się z klinkierem, a więc w różnych odcieniach pomarańczu, czerwieni i żółci, ale dodatkowo też brązy, szarości różnych odcieni aż po czarne.

Najbardziej kosztowne, ale i eleganckie nawierzchnie kamienne wykonuje się z twardych skał magmowych, z których najpopularniejszą jest granit, ale też bazalt, czy porfir. Zdecydowanie rzadziej powstają one z mniej odpornych na ściskanie i warunki atmosferyczne twardych odmian piaskowca. Oprócz najwyższej spośród wszystkich materiałów odporności, zaletą kamienia jest niepowtarzalność. Nie znajdziemy dwóch identycznych kostek, a im większe płytki ułożymy na podjeździe, tym bardziej widoczna będzie naturalna struktura kamienia. Kamień ładnie się zestarzeje i łatwo go utrzymać w czystości.
Występuje w trzech wariantach: kostki, kamieni łupanych i łupanych warstwowo. Kostka, równa i regularna, występuje w różnych kształtach i rozmiarach, kamienie łupane różnią się między sobą kształtami i rozmiarami, a te łupane warstwowo, zwane dzikim brukiem, dają najbardziej wyrazisty efekt nieregularnego naturalnego kamienia. Innym stosowanym czasem przy domach drewnianych i wiejskich dworkach rozwiązaniem jest układanie kamieni polnych na kształt „starego bruku".

Kolejnym wariantem kamiennej nawierzchni jest zastosowanie żwiru. Wbrew pozorom jest to rozwiązanie całkiem solidne i trwałe, jeśli wykona się je zgodnie ze sztuką: z trzech do czterech warstw żwiru o nieregularnych krawędziach, przy czym każda kolejna z warstw powinna składać się z coraz drobniejszego kruszywa. Tak dobrane i ułożone kruszywo będzie się dobrze klinować i nada się nie tylko do chodzenia ale i na podjazd dla samochodów.