Uprawa dyni może sprawiać problemy. Radzimy, jak ich unikać. Zobacz, jakie choroby i szkodniki atakują dynie w ogrodzie

Dynia jest nie tylko wspaniałą, jesienną dekoracją, ale też rośliną użytkową, której wartościowy miąższ może być wykorzystywany w kuchni na różne sposoby.

Uprawiając dynię, zastanawiamy się czasami, czy jest ona warzywem, czy owocem. Otóż w rzeczywistości jest owocem, a ściślej rzec biorąc jagodą. Jednak dynia w kuchni traktowana jest najczęściej jak warzywo i w taki właśnie sposób przyrządzana. Dynia należy do rodzaju, który skupia kilkanaście gatunków, ale w uprawie spotyka się tylko kilka z nich, w tym głównie dynię olbrzymią i dynię zwyczajną.

Dynia to roślina ciepłolubna, światłożądna i żarłoczna, która do prawidłowego rozwoju potrzebuje też sporych ilości wody, dlatego najlepsze plony wyda na stanowiskach ciepłych, słonecznych i osłoniętych od wiatru, a także na glebach ciepłych, żyznych, próchniczych, przepuszczalnych, zasobnych w składniki pokarmowe (preferowana uprawa w pierwszym roku po oborniku) i stale lekko wilgotnych, najlepiej o obojętnym lub lekko zasadowym odczynie pH. Nie zawsze jednak jesteśmy w stanie zapewnić dyni tak idealne warunki, dlatego czasami pojawiają się problemy z jej uprawą.

Jeśli dynia rośnie w miejscu zbyt ciemnym, wtedy kwitnie słabo i wydaje mało owoców lub nawet nie zawiązuje ich wcale. Z kolei posadzona na suchym podłożu, źle się rozwija i wydaje nieliczne, małe owoce. Roślina nie powinna być też uprawiana na glebach mokrych, ciężkich i zlewnych (zbijających się łatwo w twardą skorupę), gdyż wtedy jej owoce stają się podatne na pękanie i deformacje. Z tego względu należy zadbać, aby gleba pod uprawę dyni była stale lekko wilgotna, ale nigdy mokra.

Dynie kochają ciepło i najlepiej rozwijają się w temperaturze ok. 22-26°C. Niestety, ich okres wegetacyjny jest dość długi, dlatego zarówno wiosną jak i jesienią rośliny mogą cierpieć z powodu niskich temperatur, które bywają dla nich zabójcze. Nawet niewielkie wiosenne przymrozki niszczą sadzonki, a jesienne chłody uszkadzają owoce, które gniją i nie nadają się do zbioru i przechowywania. Z tego względu dynie najlepiej uprawiać z rozsady, wysadzanej do gruntu po minięciu wiosennych przymrozków (koniec maja). Wiosną i jesienią, przed zapowiadanym ochłodzeniem (temp. poniżej 8-5°C), należy też okrywać rośliny niskim tunelem foliowym lub włókniną.

Zdarza się też, że dynie pięknie rosną, a nawet kwitną, ale nie zawiązują owoców. Przyczyną takiej sytuacji może być zbyt żyzne podłoże lub nadmierne nawożenie azotem. Dynie tworzą kwiaty męskie na silnych pędach głównych, natomiast żeńskie na pędach bocznych, jeśli wiec pędy głównie nadmiernie się rozwijają, a pędów bocznych jest niewiele, kwiaty żeńskie utworzą się na nich później i nie zdążą zostać zapylone pyłkiem z kwiatów męskich. Rozwiązaniem jest ograniczenie nawożenia roślin preparatami z azotem, na rzecz nawozów z przewagą fosforu i potasu oraz przycięcie zbyt długich pędów głównych (za 5-6 dobrze rozwiniętym liściem).

Zaniechanie skracania pędów dyni może wiązać się z jeszcze jednym problemem. Rośliny z natury rosną silnie i mocno się krzewią. Jeśli na zagonie będą rosły w zbyt dużym zagęszczeniu, szybko padną ofiarą chorób grzybowych (m.in. mączniaka prawdziwego i rzekomego lub parcha dyniowatych).

Innymi czynnikami sprzyjającymi rozwojowi chorób są częste opady, przelegiwanie owoców na mokrej ziemi, sąsiedztwo innych chorych roślin, zachwaszczenie rabaty, zalegające na grządce resztki pożniwne z poprzedniego sezonu, nieprzestrzeganie zmianowania, przenawożenie (głównie azotem), a także skażony materiał nasadzeniowy.

Oprócz chorób roślinom mogą zagrażać też szkodniki, w tym głównie mszyce i przędziorki. Pierwszym sprzyja duże zagęszczenie roślin i zachwaszczenie upraw, drugim natomiast suche i ciepłe lato. W uprawie dyni ważnym zabiegiem odpowiadającym za plonowanie jest też przerzedzanie zawiązków owocowych, dlatego kiedy owoce osiągną wielkość piłki tenisowej, należy pozostawić 3-4 z nich na każdym pędzie, a pozostałe usunąć.