Dereń biały to piękny krzew. Radzimy, jak go uprawiać, przycinać i rozmnażać. W ogrodzie wykorzystasz go nie tylko na żywopłot

Dereń biały ma gęsty, rozłożysty pokrój i może dorastać do 2-3 metrów wysokości (są też jednak niższe odmiany, osiągające ok. 1-2 metry wysokości np. „Bailhalo”). Jego największą ozdobną są szkarłatnoczerwone, rozgałęzione, cienkie, błyszczące pędy, szczególnie atrakcyjnie prezentujące się zimą oraz duże, jajowate liście z wyraźnie zaznaczonym na blaszce unerwieniem, układające się na pędach naprzeciwległymi parami. U gatunku liście są ciemnozielone, ale u odmian mogą być też żółte, białoobrzeżone lub żółtoobrzeżone („Elegantissima”, „Sibirica Variegata”, „Aurea”, „Gouchaultii”, „Spaethii”). Jesienią, przed opadnięciem, liście przebarwiają się zwykle na kolor czerwony lub bordowy.

Atrakcją krzewu są też owoce, mające postać białych lub kremowych, kulistych, błyszczących jagód. Są one zebrane w gęste, kuliste grona (np. „Siberian Pearls”). Mniejszą wartość ozdobną mają pojawiające się wiosną drobne, białe kwiaty, zebrane w baldachogrona, choć im również nie można odmówić uroku.

Dereń biały jest jednak nie tylko wyjątkowo atrakcyjny, ale też łatwy w uprawie i mało wymagający. Poza słonecznym stanowiskiem niewiele mu potrzeba. Preferuje żyzne, próchnicze, świeże, stale lekko wilgotne podłoże, ale urośnie także na każdej typowej glebie ogrodowej. Doskonale znosi suszę, zalanie, zanieczyszczone powietrze i zasolenie podłoża, a przy tym jest tolerancyjny względem pH gleby.

Poradzi sobie w lekkim półcieniu, ale nie lubi większego zacienienia, gdyż wtedy słabo rośnie, a jego pędy tracą intensywne zabarwienie. Charakteryzuje go natomiast bardzo wysoka mrozoodporność (od -34°C do -40°C). Dlatego krzew ten może być uprawiany na terenie całego kraju, nie wymagając przy tym zimowego okrycia. Nie oczekuje również żadnego, szczególnego nawożenia, choć będzie wdzięczny za każdą dawkę dojrzałego kompostu.

Nie musi być też systematycznie przycinany, choć zabieg znosi doskonale. Jeśli decydujemy się na cięcie derenia białego, to powinno ono być wykonane na przedwiośniu – w marcu. Bez przycinania krzew mocno się rozrasta i przybiera rozłożysty, krzaczasty pokrój. Jeśli chcemy utrzymać go w ryzach, możemy skrócić jego pędy na dowolnej wysokości.

Szczególnie intensywne cięcie (nawet kilkanaście centymetrów nad ziemią) polecane jest też wtedy, gdy zależy nam na uzyskaniu dużej liczby młodych pędów, które są najładniej i najintensywniej wybarwione. Dereń biały wykazuje natomiast pewną cechę, która może być uznana zarówno za jego zaletę, jak i wadę. Bez przycinania jego pędy mają tendencję do pokładania się na ziemi.

Kiedy tylko dotkną podłoża, szybko się ukorzeniają, co sprawia, że roślina pozostawiona bez nadzoru może rozrosnąć się w spore zarośla. Jeśli ma tworzyć luźny żywopłot, taka forma wzrostu jest jak najbardziej pożądana, ale jeśli ma być elementem kompozycji rabatowej, jego nadmierne rozkrzewianie się może być problematyczne.

Łatwo ukorzeniające się pędy derenia białego są natomiast przydatne przy rozmnażaniu rośliny, gdyż można z nich przygotować zarówno sadzonki zielne, jak i odkłady poziome.

Ze względu na liczne walory ozdobne oraz małe wymagania, dereń biały może mieć w ogrodzie wiele zastosowań. Znakomicie nadaje się do tworzenia luźnych i formowanych żywopłotów, ale pięknie prezentuje się też w szpalerach wzdłuż ogrodzeń. Sadzony w grupach z dereniem rozłogowym o żółtych pędach, tworzy zimą imponującą kompozycję barwnych pędów, znakomicie prezentującą się na tle śniegu lub ogrodzenia.

Dereń biały nadaje się też do tworzenia rozmaitych kompozycji ogrodowych i to zarówno z innymi krzewami liściastymi (np. pęcherznicami, krzewuszkami, kalinami, tawułami) i iglastymi (np. żywotniki), jak i licznymi bylinami (np. astrami bylinowymi, floksami wiechowatymi, rudbekiami, sadźcem purpurowym, liliowcami, rozchodnikiem okazałym, dzielżanami) czy trawami ozdobnymi (np. imperatą cylindryczną, miskantami, rozplenicami). Ze względu na swoje rozmiary, powinien być jednak sadzony w tylnej części kompozycji, aby nie zasłaniał niższych roślin.